HAZİN BİR ÖYKÜ

...ve yine bir sonbahar gelip çatmýþ,
Aðaçlar hafif hafif sararmaya baþlamýþtý;
Yapraklar tek tek ölüme yüz tutmuþ,
Yazdan kalan yorgunluk etrafý sarmýþtý.
Ve her þey yerli yerinde sürüp giderken,
Geçmiþimden bir ses beni çaðýrýyordu.
( Duysa mýydým, bilmiyorum!)
Anbean topraðýn yaðmurla buluþmasý gibi,
Örümcek sarmýþ gönlüme bir sýcaklýk doluverdi,
Her geçen zaman canlanýr kýldý geçmiþi,
Ve her gün hoyratlaþtý asi yüreðim,
Zamansýz bir düþün peþine takýlarak,
Koþtum durdum ben yüzlü bir gelecek adýna .
Yaþanýrdý o gelecek, yaþanabilirdi, yaþanmadý!
Yeter ki yüzler ayný yere bakýp, ayný þeyi görebilseydi;
Çünkü cesaret tutmuþtu benliðimi, korku geçmezdi yanýmdan.
Ve gün geldi yarý uyanýk geçti her gece,
Sessiz bir çýðlýk sarmaya baþladý her tarafýmý,
Düðümlenmiþti boðazým, kir tutmuþtu içimi, boðuluyordum!
Dayanýlmaz bir anýmda kustum, kusmak zorundaydým;
Çünkü geleceðin umudu uzaktý, çok uzaktý,
Ýnanmak istiyordum ama yarýnlar bugüne tutsaktý.
Ve bütün düþler birer yaprak gibi tek tek düþtü,
Geriye sadece masum ve kanayan iki yürek kaldý.
Bu iki yürek yitirilir mi, yoksa dirilir mi?
Beynim þu an bunu anlamaya o kadar uzak ki...
Keþke bu rüya hiç bitmeseydi, bitirilmeseydi,
O yýldýzlarýn seyrinde hep yürüyebilseydik!
Dileðim þudur ki, bu yol her nereye varacaksa da
Kendimize lanet etmekle sonlanmasýn.
Lanet olsun, lanet olsun!...
Süleyman ÇETÝNKAYA
Sosyal Medyada Paylaşın: