Baþým gözüm üstüne
ey sözlerini gönlüme dolayan
seninle tanýdým baharýn yeþilini
seninle adým attým ayak basýlmadýk yere
güneþ ve ay þahittir
yýldýzlar ellerinde altýndan birer yüzük
dudaklarým gönlüne akan gece kuþu
ey gözlerini ömrüme adayan
seninle baþým göðe ermesini bildi
ser þahittir
baþým gözüm üstüne
senden doðmuþum iyi ki
ey bedenime koca bir vatan olan
iyi ki senden kesilmiþ göbek baðým
seni görmüþüm ilkin
ve merhametini sonra
sende okumuþum yaþamýn ilk harfini
sende solumuþum cümlesini çiçeklerin
sende dokumuþum analarýn eskimez kumaþýný
sende bulmuþum tadýmlýk ruhunu meleklerin
ey ellerini saçýmla tarayan
saçým elin üstüne
dün þahittir
baþým gözüm üstüne
þimdi daðlarýn karlý yamaçlarýna bakýp
çilekeþ ozanlarýn kýnalý türkülerine gönül verdim
ah birde o ninnilere cilve yapan yaðmurun sesi
Kaçkar’dan düþer gibi
Nemrut’a laf eder gibi
Süphan’da keder gibi
ey havasýný daða taþa taþýyan
yaðmurun sesindedir o saðanak sesin
nefesin rüzgârýn nefesinde
sözlerin aklýmýn ensesinde
seninle var olma meselesinde
ayaklarýný öpmek helâldir
baþým gözüm üstüne
yollar sonu görünmez bir yýlana dönüþtü
uykularým dipsiz bir kuyuya dönüþtü
özleme deme bana ne olur
ey hasretini gönlüme dayayan
bedenimin sahibesi
yürek ateþten bir kazana dönüþtü
kaç kez açtým çalýnan kapýlarý
yokluðun önümde hazana dönüþtü
yer þahittir
öyle ki
bedensiz bir ruh ve ruhsuz bir beden
anasýz bir çocuk
ve çocuksuz bir ana taþýyorum içimde
ey teninden olduðum
canýndan koptuðum
üzülme deme bana
üzülmek hak yokluðun ölüm oldu
sen benden göçünce
hadi topraktan çýkar da ellerini öpeyim
baþým gözüm üstüne…
Nevzat KONÞER
Nisan 09