-lacivert bir gülüþ doður bana
ömrü uzun olsun gerçeðin-
hangi kapýyý çalsam yumruðumda lanet
birde dolanmýþ bir yýlan gibi defol sesleri
oturur içimin karanlýk sýðýnaðýna
sesler…karanlýk…parçalý bulutlu acý durumu
nereye uzansam yorgan döþek sel kokusu
ve bir mazgaldan düþerken tutunmak hayata
bir tabutu soyunmak boþluðun dibine
ömrüm…yalnýzlýk…topal yürümesi geçen günler
yapraklarý dökülürken gülkurusu aþkýmýn
sûr gibi bir ses üflendi önce ruhuma
sonra nasýl bölünüyorsa acýlarýn basamaðýna insan
giyotinin nemli tadý sürtündü öyle boynuma
kelebek ömründe yaþanmamalý aþk dedim
bir serçeyim dedi ve öldüm aðlýyorum
tecavüz iniltilerine karýþan yüreðimin bezgin sesi
dedim ki sol yanýmda çift þeritli bir yol
biri yaþam biri ölmenin adresi
ve güldü boy veren anýzlarýn diliyle
umut keskin bir ýþýk gibi yayýldý bir süre
ve mýh gibi çakýldý aþkýn eliyle
gamzelerinden çift yumurta ikizleri
doðdu bana ve ona benzeyen…
O ki… yarýnlarýmý baðladýðým
dallarý içime batan dilek aðacý
O ki...
sevi’de yaþayan ilk üç harfi söyledi hep
sev beni sev...sevmek bazen tek
bazen iki kiþiyi yaþatmaktýr
sev beni...sev...
ey sevgili…
ve düþün…saatler aþka dönüyor
þimdi yaz saati aþkýn ülkesinde
ama hüzün kýþ saatinde geçerli bir dilim
ve mevsim/ çiçeði koklamanýn mevsimi sonsuz
dalýna küfür býrakmanýn deðil
nasýl ki bir dine kýbleyse en mukaddes yer
o kadar bina oluyor aþk için seçilen
sancýlarýný duyuyorum…sus…aðlama
sevin…her doðum yeni bir hayattýr
her beþikte ayrý sevilen
lacivert bir gülüþ doður bana
ve sonra sokaðýndan geçelim kýrgýn renklerin
borç olmasýn özür aþkýn boynuna…
Nevzat KONÞER
Nisan 09