Gözlerimin içi gülerdi ,bir çocuðu görünce, Bir çiçeðe bakýnca, yaðmurlar yaðýnca.. Her bahar papatyalar kýrlarý süslediðinde.. Ben yine o sevdalý halimi takýnýp, Papatyalara ve menekþelere koþardým. Boynu bükük bir çiçek alýr götürürdü beni.. Kaybettiðim anýlarýmýn arasýna. Oysa hayat her þeye raðmen güzeldi, Ve tebessüm bizlere bir armaðandý. Ama onu da aldýlar elimizden sinsice, Sahte yüzlerin ambalajý o oldu.. Gerçek gülüþler birer birer kayboldu, Belki de ben hiç gülmemeliydim …
Umut bir ekmek gibi, bir gýda gibi, Her gün yeniden alýnmalý yüreklere. Kara rüyalara, boðuk hayallere, Kaptýrmamalý insan düþlerini.. Oysa çalýnýyor, hayata baðlýlýðým , Ve ucuza satýlýyor, tüm umutlarým.. Belki de hiç umuda sarýlmamalýydým…
Ýçim içime anlatamayýnca keder yükünü.. Bir dost aradým, liman gibi sýðýnacak, Yüreðimi açacaðým, duygularýmý dile getireceðim, Geceleyin ilk yýldýza bakar gibi, Aya gülümser gibi, yeni bir türkü söyler gibi.. Ýçimi dökebileceðim bir dost arardým. Ama kimseler deva olamazdý dertlerime .. Yaþamayan bilemezdi ki acýnýn büyüklüðünü, Bilemezdi nasihatin donuk ve sönüklüðünü.. Kimseler çare olamýyor madem dertlerime , Bekli de dertlerimi kimselere anlatmamalýydým…
Þimdi yorumlamak zor geliyor ,hayatý Düþünüyorum ve sýkýlýyorum çoðu zaman Bir akýntýya kapýlýnca hislerim Gözyaþlarýna boðuluyorum yeniden Oysaki aðlamak deva deðilmiþ dertlerime Islanýnca kirpiklerim ,sanýrdým ki damlalar Yeniden yeþillikler getirecek gönlüme Yazýk ki çaresizliðe dökülmüþ göz pýnarlarým Boþluða savrulmuþ baharlarým Ve bir sahteliðin ifadesi sayýlýr olmuþ aðlamak Belki de hiç aðlamamalýydým…
Sevda adýna her þeyi bir baþkasý söylemiþ.. Ýçimde bilinmeyen en ücra yerlere, Hapsettiðim, sevgiye dair hislerime, Ya tarihte ya da roman sayfalarýnda rastlamýþým .. Yaþama yansýtamadýðým duygularýmý, Dilimle anlatamadýðým kaygýlarýmý, Ve içimde hapsetmek zorunda kaldýðým, Artýk paslanmýþ anýlarýmý, Hep susmak zorunda kalmýþým .. Ben sevdaya dair laf etmemeli, Bir güzele asla gönlümü vermemeli, Belki de hiç sevmemeliydim…
Mýsra mýsra anlatmýþým ben sevgilerimi.. Her kelime gözlerimden dökülmüþ damla damla, Umutlarýmý , anýlarýmý gizlemiþim ben onlara.. Anlatmak için bazen saatlerimi ayýrmýþým, Gün olmuþ bu uðurda uykularýmý bölmüþüm.. Bir dost gibi sarýldýðýmda ben þiire, Unutmuþum, hayatýn tüm lekelerini.. Ve yazmýþým, yazdýkça yazmýþým… Fakat þimdi anlýyorum ki aslýnda Sözlerim sahipsiz boþluða savrulmuþ.. Çünkü her söylediðimi bir baþkasý da söylemiþ, Bir baþkasý benden daha iyi anlatmýþ sevdayý.. Mýsralarýna daha iyi sýðdýrmýþ umudu, Ve bir güvercine yükler gibi hayallerini, Önüne koyuvermiþ kelimelerin.. Bana yazacak ve yaþanacak bir þey kalmamýþ. Öyleyse ben mýsralara sýðýnmamalý Ýçindeki güzellikleri, sevgiyi, hasreti, Umudu asla yansýtmamalý Ve belki de hiç þiir yazmamalýydým!…
....................................................Mürsel Emre DOÐAN..Temmuz 1999, Edirne (Askerlik günlerim)
Sosyal Medyada Paylaşın:
mürsel emre doğan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.