Ýçinde sevda taþýyan nisan yaðmurlarý çoðaltsa gölleri
avuçlarýnda kalsa zaman
ne çýkar!
oysa;
ne kum
ne sel
kalýr yerinde akmadan...
kapandýðýnda acýnýn þemsiyesi
þehirler kendini yýkarsa hüzünden yana
ne çok güneþlenir yüreðin kuytu taraçasý
martýlar taþýnýrsa çatýya bulut beyazýndan
gelincik düþler allanýp pullanýrsa utançla
baharý zaman giydirdiðinde çiçekli basmadan
patika bir yola çýkýnca heyecan
karþýlasa b/izi
iþte o an;
þen yaylalardýr yüreðin yeþeren sevinci!
ve özlemek eski bir alýþkanlýktýr sevgili
kendine benzer bezenir
aðaçlar aþka boyanýnca
tutup kaldýrýrsa bahar dansa
düþe geldiðin zaman durursa an
kýrlar gülümsemelerini býrakýr avuçlarýmýza
rüzgâr ayak izlerini getirir de
içimin patikasýna çýkar
her ara sokak...
beklemekle bitmez söz hikâyesi
bitmez beyaza yalvarmasý kalemin
ve denizli bir þehre düþünce ellerin
mavi kollarýnda bir dalga boyudur sarýlmak
dudaðýna aðlarý atýp yakalasam gülüþlerini
mercan kayalarýna benzer göz imlerimiz...
ne acý
yol gezgini
sensiz bahara çýkmak
oyalamak tuzlu denizi düþ yakamozlarýyla
ve bilirim ki bizim geçtiðimiz yol
söz hikâyesidir
geçmiþten geleceðe
kendine tanýdýk
kendine sevdalý...
her yolculuk; kendine yolcu, aþka azýk...