yol hikâyesi…
...
geceyle gelen ayak izlerinin sesiydi irkilen zaman
yüzümle karýþtý gökyüzünün çivitli mavisi
ýþýklý Taksim yakarken Marmara’sýný
tarihin ortasýndan çýkan çýralý merhabasý
içi kuþatýlmýþ kaleden bir benle
tramvayý geçti ömrün kýrmýzý ve sesli
kim bilir nerelere götürdü düþün izlerini.
eski bir tanrýnýn elinden sundu þarabýný gece
yitik dinlerden gelen isyanlara kalktý kalbin kadehi
hasretli bir aðrý yazdý hikâyesini sabit mürekkebiyle
gecenin beyaz çarþafýna döktü içini
yazýlmayanlar göz çukurlarýnda sus saklýsý
çok eski bir benzerlikti ruhun durdukça kendine yansýyaný
karanlýða taþýndý anýlarýn eþyasý; buðulu ve kendinde mutlu
bir koltuðun edasýyla yaslandý omzu
u/mut döküldü ellerinden þehrin bahçesine
hiç eskimemiþtir tarhýnda þiir oysa,
biraz o çiçekten biraz bu çiçekten alýp yazdý alnýn yazgýsýný...
bahara,
yaza az kala ýsýndý sokaklar ve pencereler
ellerimle seçtim bir þebboyu yakana takýlasý
sesinle geçti bir bekleyiþ karþýdan karþýya
yarým kalan hikâyenin izini sürüyordu dizeler
ve seni içimden hiç terk etmedi söz
kendine yürüyen adýmdýn hayata
koca þehirdi gözlerin içinden deniz geçen
baktýkça kendini gören sevilmek…
yollarý eskitir gidiþlerle yeni geliþler
kuru ayazlara býrak hüznü, þehir nasýlsa taþýr bu yükü
daðýlsýn saçýn kirpiðin aþýnmamýþ aþina yüzüne
dinmeyen bir yaðmur hasýl olursa býrak gitsin
bulur bulutlar gideceði yivli gözleri
unuttun mu?
bir rüyanýn kollarýnda býraktýn mutluluðu
þimdi uyu
örtüldü üþüyenler…
bildiðim müziði yeniden dinlemekse dudaklarýnýn kýpýrtýsý
yeniden yaz
yine söyle
sarhoþluk þarkýsýný
yeni sabahlara uyanmaksa yaþamak
öptüðün yerde kalmaktý
alýþmak…