ateþe ve suya düþen keskinlikti yüzünün baharý
göç yaðmurlarýndan savrulan
hüzün çiçekleriyle geldin
toprak kokuyordu saçlarýnýn yaðmurlarý
inip kalbimin ovalarýna
içi gülen nergisler ektin
oysa aynalarda maskelerini unutan
yanlýþ suretlerin giziyim
suya düþen parçasýyým ateþin
sönmüþüm
çatýrdayan sesiyim kuru bir dalýn
kýrýlmýþým
yalnýzlýðýnda konuþan ellerimin iziyim
sýnýrlarýnýn tel örgülerine takýlýyor þimdi
gözlerimin uçurtmalarý
ekinsiz yüreðinin kurak iklimlerine
acý yaðmurlarý savuruyorum
hýrsýzlýðýna yeltenip gülümseyen öykülerin
üzerime hiç olmayacak
mutlu sonlarý giydiriyorum
biliyorum
yaðmur yaðacak ýþýksýz kentlerimin üstüne
ve ben toprak kokacaðým birazdan
dökülecek suya yazýlarak çürüyen yapraklarým
eksik saatlerini ödünç aldýðým mevsimler
hüzün dolu bir þiirin son mýsrasýnda bitecek
geride solgun sayfalarda yer arayan öksüz mimikler
yaslý harflerim
yarasý açýk satýrlarým kalacak
þimdi kessem bileklerimi
kýrmýzýya boyanacak satýrlarým
öpsem gözlerini ölümün
kalemine aðlayacak parmaklarým
eyy! el deðmeden göðsünün siperinde uyuduðum sevgili
içime fýsýldadýðým dualarýmýn cevabý
bu bir zemheri deðil
karlarýn üstüne düþen yýkanmýþ güneþin þefkatidir
hangi yana baksan
arýnmýþ yüzleriyle omzuna konan parmaklarýmý göreceksin
Faik Danýþman