ayný topraðýn teninde uyandý parmaklarýmýzýn yaðmuru
çocukluðumuzun büyümeyen düþlerine yalan bayramlar giydirdik
unuttuk üzerimize göbek baðýndan bulaþan öksüzlüðü
mahçup bakýþlarýmýza zincirlenmiþ merhametler yükledik
sildik içimizden açlýða oruç tutan o yaramaz gururu
bildiðimiz bütün dualarýn dilencisi olsak da arýnamadýk
derin girdaplarýna kapýldýk ihtiyar lekeli ýrmaklarýn döküldüðü
keþfinde yitirdik rüzgârýný kaybetmiþ sevinçten mutluluðu
köþesine çekilmiþ ýslaklýðýyla aðlamayý topladýk
revaydý gözlerimize belki de hasatsýz keder tarlalarý
köklerimizi kurutan zemheri ayazlarda seslerimizi yitirdik
yeþil tuttuk yosun kokulu dallarý yuvalansýn diye göç kuþlarý
güneþe dokunamayan boynu bükük her baþaðýn sarýsýna aðladýk
siyahýna gelincikler ekip sevdik bedenimize yapýþan yaralarý
gözlerimizin kuyularýnda açlýk belasýna tok maskeler yarattýk
kulaklarýmýza anlaþýlmaz harflerden amin ertesi dualar yaslandý
diþ bileyip suskunluða çizgileri kapalý avuçlara köprüler kurduk
astarýný esmer yüzlerde unutan renkler saðýrdý
geçmiþ zaman ertesi sancýlara yazgýsý yaralý çocuklar doðurduk
sýrtýmýza göðüs uçlarýndan yüklenen bedel aðýrdý
göçebeliðine çýktýðýmýz her sevâba bir günah bulduk
hýçkýrýklara boðulmuþ her mutsuzluk masalýmýzda bir ölüm yaþandý
doðrulmaya kalkýþan ayaklarýmýza paslý bir prangadan uyutulduk
galibi sadece zamandý düþmaný belirsiz bu savaþýn
yalan cennetlere daðýlan suretlerimizi soðuk mezarlara sakladýk
sevgiye açýlan merhamet çadýrlarýný çoktan kaldýrdýk
baþýmýza þefkat niyetine uzanan her el yalandý
alýnlarýna sýzýp yazgýlarýmýzýn
kendi yarattýðýmýz ateþlerde susturulduk
bizdik cehennemi dünyanýn
muamma sözlere ezber durup
içimizdeki þeytanlarý çoðalttýk
bundandýr belki de
boyumuz kýsaldý
hikâyelerimiz hep uzun kaldý
Faik Danýþman