Artýk sana þiir yazmayacaðým.. Yazdýðým her an kelimeler kabusum oluyor. Karanlýða bürünüyor bulutlar, Ýçin için gülüyor þarlatanlar. Bütün kargalar beyazlarýný giyiyor, Derin bir sessizliðe gömülüyor umutlar..
Artýk sana þiir yazmayacaðým.. Desenli bir yazma gibi iþlerken mýsralarý, Ruhumun papatyalý vadilerini sunarken sana, Fýrat‘ý ve Dicle‘yi içimden akýtýrken kapýna, Anladým farksýzmýþ bunlar kupkuru çöllerden. Yabani bir diken gibi batarmýþ bedenine, Sözlerim anlamsýzmýþ, farký yokmuþ ellerden..
Artýk sana þiir yazmayacaðým.. Belki diyorsun þimdi, bu kaçýncý söyleniþ, Her defasýnda bir bahaneyle kaçýncý sesleniþ, Farkýndayým bende ,bu bedbin halimden, Ama sen anlamazsýn ki hiç melalimden. Olsun, sen aldýrma yaralý ve sevdalý olduðuma, Ve burada böyle çaresiz gibi mahzun durduðuma, Ferhat’ýn daðlarý kadar gururludur yüreðim, Deðil mi ki boþluða savruluyor kelimelerim.. Artýk sana þiir yazmayacaðým! Ve artýk bu sözümü bozmayacaðým !
26 Temmuz 2000, ÝSTANBUL Sosyal Medyada Paylaşın:
mürsel emre doğan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.