Yazılmaz
Yazýlmaz ruhu sevdamýn.
Yazýlmaz ölümüm mezar taþýma.
Yaz ýlýmaz sonbahara doðru buralarda.
Ya zulüm benim elimden bu bedende,
Ya zýller bana ait deðil duvarlarýmda?
Hokkabaz yalnýzlýklarýmýn ateþe verdiði hayat sahnemde,
Acil çýkýþý kapatan sensizliði çiðneyemedim.
Bir hareketle elinden kaçýrdýðý
Ateþli sevdalarým çýkardý bu yangýný.
Dumanýnda boðulacaðým… Periþanlýðým…
Bu gece de bulamadým kahvemin dibinde çaremi.
Her yolun sonu yine ben, yine ben…
Yine kendime kalýyorum.
Kendimde kalýyorum yalnýz kalmak istemediðimde.
Dertleþmeye, konuþmaya ihtiyacým olduðunda,
Vurup kapýyý çýkýyorum;
Kendime gidip geceyi orada sabaha kavuþturuyorum.
Artýk görüyorum bardaðýmýn dibinde bir þeyler.
Çere mi? Yoksa hastalýðýn ta kendisi mi?
Bilemiyorum…
Evet dibine baktýkça kendi aksimi görüyorum.
O da beni gösteriyor…
Yazýlmaz kahvemin yüzeyine özlemim.
Ýçtikçe; içiliyorum sanki…
Ýki numaralý defterimin kilidini açamadým.
Kahvem ambalajýnda bana bakýyor bu gece.
Tükenmez kalemim de her zamanki gibi tüketti kendini; yazamadým.
Yedeklerdeyim. Sanal dosyalar gibi kendimi yedekledim.
Yedeklerdeyim. 90+’larý beklemekteyim.
Annemin “ye” dediklerini yememekte,
Uyuyana “dek” kendimi yemekteyim.
Uykum beni rüyalara çaðýrýyor,
Üzgünüm þuan “yemekteyim”…
Karýncalar gibi bütün yaz bir þeyler taþýrým yuvama.
Karýncalar gibi kendi aðýrlýðýmýn 3–4 katý sevdalarý taþýrým sýrtýmda.
Kýþ olup kar yaðýnca; kederli sevda stoklarýmdan harcarým maðaramda.
Karýn soðuðunu yutar gözlerim onlara baktýkça.
Karýn aðrýlarýyla yatarým her gece yataðýmda.
Kahvem yine bitti bak…
Kahvem sýcak-soðuk fark etmedi.
Kâh tatlý kâh tatsýz,
Bu gece kahvem beni içmedi.
Kalemim yine tükendi.
Kalemim yazýlarý gittikçe silikleþerek bana veda ederken;
“Sen kal emi” dedi.
Kalemim! Kaldým en derin renksiz uç izinde.
Hitap etmek istemedim lüzumsuz kalendere bu gece…
Gözdenur ECELLÝZZ (ÇEP)
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.