Sen karla örtülü bembeyaz bir yaylasýn…
Üstüne uzanýp gökyüzünün mavisiyle seni yaþamak istiyorum.
Hani insan sevdiðinin kucaðýnda ölmek ister ya;
Uzanýp üstüne ölmek istiyorum.
Ýþte ölüm o yayladaki karlar kadar soðuk!
Sana sevdam gökyüzü kadar berrak ve mavi!
Ýçimde özlemin o kadar sýcak ki;
Sen ölümü ýsýtýyorsun;
Sen ölümümü þerefli kýlýyorsun.
Hasretten donan ellerimi senin beyazlýðýnla,
Mavilenmiþ sevdamla ýsýtýyorum.
Hep boþa çevrilen ellerim üþüdükçe,
Gözlerinin maviliðiyle, beyazlanmýþ yaylalara kucak açýyorum.
Üþüdüðümü söylüyor dizlerim, ben bilmiyorum.
Sanki ölmüþüm, bedenen hissetmiyorum
O soðukluðu, acýyý…
Ruhum sana sarýlmýþ,
Beyazlýðýný eritmeden sarýlýp ýsýtýyorsun beni.
Yoksun… Biliyor bunu mantýðým.
Yazýlmamýþ þiirlerim de söylenmemiþ þarkýlarým da,
Uykusuz gece masallarým, meddahým da
Senden bahsediyor.
Bana ben seni anlatýyor.
O kadar çok þeye sahipsin ki aslýnda hayatýmda.
Mesela yazýlmamýþ yazýlarýmý düþünsene!
Ne kadar çoklar.
Ya söylenmemiþ þarkýlarým?!
Hepsi seni saklýyor!
Onlar da ayný senin gibi;
Yoklar, ama çoklar.
Sen yaþanmamýþsýn, onlar dile getirilmemiþ.
Zaten bunlar seni anlatan ilk cümlelerim,
Ýlk sayfalarým, yazýlarým.
Seni varlýða sýðdýrmaya çalýþýyorum.
Kendimin bana anlattýðý masallar da,
Daha anlatmadýklarý da senden bahsediyor.
Görülmemiþ sabahlarým, daha izlemediðim filmler,
Daha dökülmemiþ yaþlarým, gözümü kapamayacaðým geceler;
Seni gösteriyor.
Yürümediðim sokaklar da sana gidiyor.
Adýný taþýmayan imzalarým,
Çizilememiþ, çizilse de sana benzememiþ
Resimlerimde zuhur edensin sen.
Bende daha olmayanlar seninle!
Yoksun sen! Bende olmayanlardasýn sen!
Bu yüzden hayatýmda yerin büyük!
Çoksun sen… Hep aðýr basansýn sen…
Terkediliþlerimle, birlikte olduðum günlerdeki gibi,
Yine olmayýþýnla yanýmdasýn sen…
Etmediðin teselliler, tutmadýðýn ellerimdeki soðukluk,
Bakmadýðýn gözlerimdeki karanlýk!
Bütün yokluklardasýn.
Bu yüzden hayatýmda yerin büyük…
Kimse yokluðunu, ne yokluðuyla ne de varlýðýyla dolduramaz.
Bu yüzden hayatýmda yerin büyük,
Çoksun sen,
Hep aðýr basansýn sen…
Hep bana kalansýn sen,
Hep sana kalaným ben.
Birbirimize ayýrtýlmýþýz…
Hele geceleri etmediðimiz muhabbetler,
Birlikte çalmadýðýmýz þarkýlar…
Birbirimizi kovalamadýðýmýz yemyeþil bahçeler…
Basmadýðýn yerlere basmadýðým yerler…
Bana göstermek istemediðin çiçekler…
Yarým saatlik ayrýlýkta korkmayan gözlerimiz,
Donmayan bakýþlarýmýz, birbirimizi aramayan ayaklarýmýz…
Kavuþamadýðýmýzda sarýlamadýðýmýz bedenlerimiz,
Omzuna koyamadýðým baþým,
Saramadýðýn sýrtým…
Hep var! Hep yaþanan bunlar!
Hissettiklerim bunlar. Çoklar!
Ýþte bu yüzden hayatýmda yerin büyük!
Her zaman aðýr basarsýn sen…
Yoksun sen, yokluksun sen!
Sahip olamadýklarýmda sahip olduðumsun sen!
Dokunamadýðým, göremediðim, duyamadýðým,
Ve tanýþamadýðým sevgilimsin sen!
Var mýsýn yok musun?!
Var mý, yok mu olacaksýn bilemediðimsin sen…
Gözdenur ECELLÝZZ (ÇEP)
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.