Ankara’dan Bi Adam
yüreðime söz geçiremiyordum
gözlerim kanlý býçaklýyken bedenimle
bi mermiydi ateþi aþk’ýn
dün gece sökülürken gençliðim
oysa farkýnda bile deðildim
kaybediþlere bir yenisiyle eklendiðimin
uyandýðýmda tektim
sabahýmda o yoktu
ve sýzarken kan, oluk oluk içime
bir can/bir can daha y a n ý y o r d u...
tuzluydu tanecikler, kanýma karýþýrken gece
bir alo’sunda gülümsüyordum
o ise hep, hep aðlýyordu
sonra ben aðlýyordum, þiirlerim aðlýyordu
bilmem kaç zaman daha aðlarlardý, b i l m i y o r d u m...
kaç zaman daha aramazken bu kaybediþleri
ve ne kadar daha taþýyacaktým artýk
bu yorgun, bu yaralý bedeni
bir yumruktu aþkým, ellerimde taþýyordum
dün bana küsmüþken talih, bugün zor diyordum
sevda bir kurþundu, adresini henüz bilmiyordum
ve bir mermiydi sýkýlan maviye
ve bir tek mermiyle devrilirken bu adam
kan içinde savrulurken bedeni
ve hiçbir þeyden habersiz
ve hiçbir þey kadar kederli
ve usulca ve sessizce verirken son nefesini
’ g ü l ü m s ü y o r d u...’
ve þimdi bugün, akþam üzeri
son yolculuðunda "Ankara’dan bi adamýn sevenleri"
ve bi de þairin ölümsüz dizeleri
birlikte ’ a ð l ý y o r d u...’
bir kalp bir kalbe yenilmiþti oysa
o bedende artýk o kalp yoktu þ i m d i...
Copyright © by ahd
Ali Hakan DÜZ
Seslendirme Tarihi: Mayýs/2005
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.