Önce sýrtýný sývazladý güneþ günün
beyaz bulutlarý araladý gözlerinden
seyre daldý yeryüzünü...
karýnca ordusu insanýn
zahmetsiz ekmek parasýna
zevk pahasýna yarýþlarýný
gördü
sövdü
söndü...
sonra!
dikine dikine yolladý ýþýklarýný
lâkin anlayan yoktu o sýcaklýðý...
...
kýrýk camlardan yansýyordu yüzleri
dilleri pervasýz
aþkýn pencereleri kör
sevginin kapýlarý saðýrdý
tütmüyordu bacalardan insan ruhlarý
eskileri satýp
yenilerini öylesi rahat alýyorlardý!
gün gün
azar azar
çocukluðumuz eziliyordu sokaklarda
renkli balonlar solarken
gençliðimiz kopuk uçurtmalarda
adamýn evinde ateþler sönerken
alçak kaldýrýmlarda
bir kadýnýn hayatý ucuzluyordu
parfüm ve ter kokusunda...
...
vapurlar çaký çakmak satarken
insanlar dolup dolup boþalýyordu
düdük seslerine karýþan saatlerde
þehir kendini yaðmalayýp
kendinden geçiyordu
Asya’dan Avrupa’ya...
ve hiç bir günah kimseye ait deðildi
saçýnda beyazlayan yýllarý kimse sevmedi
teninde kýrýþan arzularý da sahiplenmediler
oysa ne kurlar yapýldý hayata
roman sayfalarýný aralayýp
ne öyküler saklandý içimize
her þiir yüreðimizde serinlerken
güneþ eski güneþ deðildi
þehirler yaðmurken...
Neslihan YAZICILAR