içinde hüzün olmayan bir þarký söyle
çiçeðe durup ayaza kanmayan bir aðaç
gelinciðin ince belini düþün rüzgârda
düþün!
ayrýk otu sevgilerin yüreðe sarýlýþýný
tutkunun tutkalý kaç kez ellerine bulaþýp
kendini yakaladýn dalgýn kalemlerde
kim bilir aynalar kaç kez kýrýldý
yüzünün alýnyazýsýnda…
ne hoþtur geçmiþi anmak
karanfil kokulu þekerken aþk
sakýz kokulu kahveler içerdi dudaklar
penceresinden bakardý denizin mavisine
adý mutlu þiirler hep cebindeydi
yer ve gök yoktu
yokluk zýmparalamamýþtý yüzünü
varlýðýn ortasýndaydý zaman!
bahar geldiðinde unutma
ki az kaldý
kadife çiçeði balkona taþýsýn bir ara sözleri
belki bulaþýr dile
yahut yüreðe
yumuþacýk sevgi…
basmadan perdeler camda dursun
sussun artýk içerisinin karanlýðý
iki kere açma camý býrak açýk kalsýn
rüzgâr neleri sürükler bilinmez
çam aðaçlarýný ola ki unutma
kaç mevsimi sýrtlar yeþillerine
iðneleri kendine batarken.
üstü þeffaf örtüler ser yüze
iyice öðren dünyanýn yaþýný
kaç aþk eskitti
kaç yâr can suyunda boðuldu
iklimleri teninde hisset ki
öðren yaþamayý
bir rüya nasýl uyanýr kan ter içinde
öðret bunlarý kendine…
sokaklar lambalarý sabahla söner
iki martýdýr çatýlarda gezerken aþk
ve iki ayak sesi
belki iki ürkek yürek
gemiler düdüklerini çalarken
baþlar içinde o apansýz acýnýn sireni
bir kase þerbetti oysa ses
günün en güzel kelimesi
günaydýn sevgili…
geceleri sayma gözleri kapalýdýr onun
gündüzü de görme yaralarý serer günletmeye
iyisi mi
renk ol
bulut ol
uç gökyüzüne…
iki kere gelinmiyor yaþamaya çünkü!