Þe
Ağlayan Ağaç
Önce pencereden girer sonbahar
Sonra sarýya bürünür karþýki yamaç...
Hüzünlü bir telaþ baþlar yerin üstünde:
’Toprak ana, sinende bana da yer aç! ’
Mevsim biter, kuþlar göçer, ve toprak der ki:
’Ne canýmda can býraktýn, ne baþýmda saç,
Ne bahçemde gül býraktýn, ne tahtýmda taç,
Beyaz ölüm kapamadan tüm bedenimi,
Kükre ey gök, dünyaya nefretini saç,
Can çekiþen bedenim rahmete muhtaç! ’
Yaðmur yaðar, sel boþanýr, taþar ýrmaklar,
Rüzgar çýkar, tufan olur, uçar yapraklar,
Türkü söyler buluta kýraç topraklar:
’Küçük bulut, bana gel, kollarýný aç,
Sana sevgimi vereyim ben kulaç kulaç! ’
Þenlik baþlar doðanýn dört bir yanýnda,
Artýk ne gök kýzgýndýr, ne toprak kýraç...
Oysa uçup giden her yapraðýn ardýndan
Lanet okur göklere aðlayan aðaç...
19 Haziran 2001 Ankara
Sosyal Medyada Paylaşın:
Şener Bayraktar Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.