Babamı Düşünürken

Moskova’da serin bir yaz gecesi,
Uykularým kaçmýþ, yatamýyorum...
Ýçimde hicranýn onbinlercesi
Gözyaþlarým akmýþ, tutamýyorum...

Hasretin perdeler uykularýmý
Adýna aðýtlar yakasým gelir.
Yüklenip en hazin duygularýmý
Moskova Nehri’ne akasým gelir...

Bir duygu seline kapýlmýþ gibi
Anýlara dalýp aktý gözlerim.
Zamanýn ucuna takýlmýþ gibi
Resmine baktýkça baktý gözlerim...

Sen gittin gideli her günüm hüzün
Yüreðim bir ateþ çemberindedir
Kor gibi duruyor karþýmda yüzün
Hatýran derinde, en derindedir...

Duydum ki, kimseler yokmuþ yanýnda;
Yapayalnýz göçüp gitmiþsin meðer!
Bu kadar koymazdý, en son anýnda
Aklýndan geçeni bilseydim eðer...

Ayrýlýk hayata dairmiþ, heyhat!
Böylesine çabuk, bu kadar erken...
En zalim yüzünü gösterdi hayat
Seni ellerimle kabre koyarken...

Ýlahi yazgýya derman yetmiyor,
Ne varsa çekilir kaderde, dostlar!
Baba ocaðýnda duman tütmüyor
Teselli kar etmez bu derde, dostlar!

Babalar ölürmüþ, bilmezdim demek,
Girermiþ topraða boylu boyunca
Beyhude göklerden aman dilemek;
Kapanýr kapýlar vade dolunca...

31 Temmuz 2006 Moskova


Sosyal Medyada Paylaşın: