Uyku ve Ölüm

I
Kasvetli bir gecede, uykumun ortasýnda
-Ruhum matem tutarken ayrýlýðýn yasýnda-
Kulaðýmda çýnlayan bir ses duydum aniden,
Doðruldum birdenbire yattýðým kuytu yerden.
Tepeden týrnaða dek, hücre hücre irkildim,
Yataðýmda bir zaman hareketsiz dikildim.
Kabuslar dizi dizi önün sýra geçtiler,
Suya kanamýþ gibi alevlerden içtiler.
Uzattým ellerimi, tutmak için geceyi,
Görmek için uykulu gözlerimle gerçeði.
- Damla damla biriken ya karanlýk, ya korku,
Damla damla süzülen ya gözyaþý, ya uyku-
Uyku ile ölümün birleþtikleri yerde,
Çekildi karanlýðýn üzerindeki perde.
Ruhumdaki kývýlcým aydýnlattý geceyi,
Bana da çözmek kaldý bu garip bilmeceyi...

II
Neden sonra yatýnca düþündüm uzun uzun
Dedim bu ses, uykunun koynunda ruhumuzun
Yaþama dönmek için son bir inlemesidir,
Ecelin pençesinde canhýraþ nefesidir.

Uyumak; yaþamaya yaþarken veda etmek,
Rengarenk hayallere varlýðý feda etmek.
Uyumak, biten güne geceyi eklemektir,
Tekrar yaþamak için þuursuz beklemektir.
Uyku, yorgun hislerin sallandýðý beþiktir,
Hayat ile ölümün birleþtiði eþiktir.
Gecelerin koynunda ninni söyleyen devdir,
Esrarengiz düþlerin saklandýklarý evdir.
Uyku, hayat yolundan gönüllü ayrýlmaktýr,
Yaþayabilmek için yaþamdan sýyrýlmaktýr.

12 Mart 2008 Ankara


Sosyal Medyada Paylaşın: