Sızımın Gizi; Ölü Ruhta Yara İzi

’ Bazen bir þiir sadece bir þiir deðildir.
Bir ölüden bir ölüye... ’


yirmibeþinci mumum da söndü gözyaþý iþgali altýnda
böyle olmaz dedi Tanrý, gülümse biraz
pardon bayým; hayatýnýzda fazla tebessüm var mý? / bende bir neden kalmadý da

üzerimdeki emanet þiirleri çýkardým
üstelik dar geliyordu çoðu, sýðamýyordum
ruhuma batan düþ kýrýklarý,
bir dolu hüzün,
sýzým sýzým sýz(lan)an sýzý(ntý)lar,
kaos desen diz boyu
buna þiir mi dayanýr
kanatsa yaralasa da yakýþaný giymeli
gerçek kadar acýtmayýnca yalanlar kendinden kaçýyor insan
pardon bayým; bu yalan sizin miydi? yanlýþlýkla üzerine oturmuþum

hayatla ayrý yerlerde durup ayrý noktalara bakýyoruz
dilimizde ayný küfür; ya ben seni ya sen beni
okunaksýz bir el yazýsýyla yazýyorum kaderi
kalem tutmayý sizden öðrenmiþtim
siz þiirler yazardýnýz
kan damlardý dizelerinizden ama mutluydunuz
mutlu olmanýn beþ þartý neydi?
pardon bayým; üzerinizde fazla mutluluk var mý? bende kalmadý da

bundan yirmibeþ Ekim önce ensemden tutup Tanrý
hayata býraktý býrakalý
sudan çýkmýþ balýk misali
ölüme çarpa çarpa yaþadým
Tanrý görmüyor
Tanrý duymuyor
Tanrý bilmiyor
Tanrý üç maymunu oynuyor
siz Tanrý’ya ne çok benziyorsunuz bayým

kaç kez intihara teþebbüs etti içimdeki sefil çocuk
yýkýk dökük im(h)a hatalarýyla avuttum hep
senin ....n bir melekti çocuk, biz bize yeteriz
hayatýn rahminden ölüme kayýp düþmek an meselesiydi
ki büyümek ölmek demekti
yirmibeþ defa öldüm mesela
öldüm dirildim
yaþamla ölüm arasýndaki yedi fark neydi?
pardon bayým; kýrk defa ölsem gerçek olur mu?

topuklu ayakkabýlarýmýn iç gýcýklayan sesi
belirginleþen yüz çizgilerim
ya da yokluk emzirdiðim göðüslerime aldýrmayýp
defalarca buruþturup attým kadýnlýðýmý
sadece seviþirken kadýn oluyorum
pardon bayým; siz seviþmeden de adam olabilmek ister miydiniz?

oyuncaklarým hala ucube bir yalnýzlýkta sallanmakta
ve piç deðil hiçbiri
bir hiç gibi yaþamaktansa piç olmayý yeðlerdim
kelimelerimde öldürüp sizi ....ya susamýþ bir katil olmazdým en azýndan
ya da siz...
daha ilk cümlede ölmeseydiniz
mutlu sonla biten tüm þizofren masallara inanabilirdim
ama siz bayým bir vardýnýz bir yoktunuz / hiç vardýnýz hep yoktunuz

bir aralasalar ruhumu görecekler toplu mezarlarý
çok miktarda acý gömdüm içime
yýllanmýþ kalýntýlar
bir yýðýn ölü dokunuþ
aldanýþ, vazgeçiþ
bugün çok sevinçliyim kesin kötü bir þey olacak diyerek
elimdeki avucumdaki sevinci bile gömdüm içime
bir fahiþenin maskesine aldanýp
peþi sýra sürüklenmenizle içime akan çok kanamalý gözyaþlarý
ve sizi bayým
sizi gömdüm içime
pardon bayým; siz hiç hiç olmaktan korkmadýnýz mý?

bir fahiþenin yüzüne fahiþe denilmez aslýnda
fahiþe vardýr zamandan çalan
ve fahiþe hayat çalan
o gerçek bir fahiþeydi
çünkü ....mý çaldý
karanlýk dünyasýna girdiðinizde nasýl bir hayat keþfettiniz
hiç saydýnýz mý
kaç çýðlýk darbesinde kaç dünya kararttýnýz
neyse, neyse... bunlarýn önemi yok
pardon bayým; çaldýðýnýz hayallerimi geri verir misiniz? bir tur atýp geri geleceðim

her küfüre meyilli sýzýlarýmý
dilimi damaðýma yapýþtýrýp eziyorum
her gün hayattan kopan bir þiirle örerken acýmý
canýmýn kýrýlmýþlýklarýný çatlamýþ umutlarla yamalayabilirim
defter aralarýnda kuruttuðum anýlarý kaldýrýp atmasýný da bilirim de
ne zaman aynaya baksam yüzünüzü görürüm
pardon bayým; sizin adýnýz neydi?
ben size yanlýþlýkla baba dedim

tüm noktalarýn (....) bir tek anlamý var þimdi; baba !


Dilek Akýn

Ekim,yirmi’ikibinsekiz ’04.40 / yirmibeþyaþsenfonisi
Sosyal Medyada Paylaşın: