Günah Eskizinde Yaşama Davet

’ Þiir yolunu bulur üstad ... ’


Antika sýzýlarýmý açýk arttýrmaya çýkardým
üç kuruþluk gerçekleri paha biçilmez yalanlarla örtbas ettiler
bilmediðiniz her þeyi biliyorum
suç aletim inancým bayým
ve bilin
ben en çok kendime inandým
bildiklerimi bilseniz þimdi
ve ben bilmesem...

Bu þiir unutulmak için yazýldý
son cümlede kendi intiharýný yazmak
ve bir daha hatýrlanmamak
unutmayýn
her þiir kendi kalemiyle vurulur...

Ben unutmak için sevmedim bayým
hangi tene uyduysa tenim yoldan çýktý
kimle konuþtuysa biberler sürüldü vücut dilime
sevgiyle açýldý sandýðým kollarda gerildim çarmýha
ve duvarlar örüldü kalbimin hicret emri aldýðý her kalbe
ben kalbimle sevmem bayým
biz ayrý dünyalarýn - kuyruklarý kesilmiþ - yalanlarýyýz.

Benim de aklým tutuldu zamanýnda / kalbim lades
aklýmý kaçýrýp aþýk oldum
düþ kýrýklarýmý kalbimle topladým / kanadým
kalp çarptýðý kadar yaþar insan
ve beyin yaþadýðý kadar sever
- beyin ölümü gerçekleþen kalp sevemez -
ben unutmak için sevmem bayým
bundan en çok tanýmadýðým insanlarý sevdim
iyisi mi siz
hep yabancý kalýn...

Suni sancýlarla doðurduðum þiirlerle uymuyor DNA’nýz
þiirlerin Meryem anasýyým, icabýnda
masallarýn bekareti çalýnmýþ güzel Pollyanna’sý
acýsýný alsýn diye tuza yatýrýrým düþlerimi geceden
düþ biterse ölüm gelir bayým
düþlüyorum öyleyse varým.
Ben anne de olamam bayým
kundakta acýlar büyütürüm en fazla
umut dayarým aðýzlarýna aðladýklarýnda
acýlarýn Meryem anasýyým, icabýnda
filmlerin kötü kadýný, üvey annesi, Aliye Rona’sý
insanlýðýn hudut kapýsýndan
elimi kolumu sallayarak çýkar
þeytana iltica edebilirim
yediðim çanaða pisler sonra
kýrar þeytanýn bacaðýný
Pollyanna senaryolarýmdan bir çift deðnek sunabilirim huzuruna...

Acýlar eskidikçe sýzýsý ucuzlayýp
artýyordu deðeri
seneye de giyerim diye bir boy büyük hüzünler seçtim kendime
hacimsiz mutluluklarýn tadý damaðýma varamadý hiç
batýl inançlarým olmadý mesela
nazar deðmesin diye mi kurþun döküyordu kalleþler masum çocuklara
kýsýr topraklara dilekler ektim en görkemli umutlarýmdan
kuyulardan boþ hayaller kaçýrdým
vurmadým hiç tahtalara
kara kedilerle samimi oldum
Tanrý’yla saklambaç oynadýk merdiven altlarýnda
ben ebe oldum
ne zaman dokunmaya kalksam
- O ki dokunmayan ve dokunulamayan - yok oldu
hiç yoktan iyidir bayým
hiç olmayý öðrendim
sihirli bir dünyada çok gerçek kaldým
ve gerçek bana hiç yakýþmadý.

Gerçeðinden ayýrt edilemeyen muazzam yalanlar diktim dudaklarýma
ne zaman gerçeði söylesem gerildi dikiþlerim / kanadým
katýnda yerim olsun diye
Tanrý’nýn gözüne girmek için hiç uðraþmadým
kork dediler
korkmadým bayým, sevdim / günahým ne büyük
Tanrý’nýn etkisiz elemaný olmam istendi
pi sayýsý gibi sabit, cahil
ruhsuz, dilsiz, tam anlamýyla beyinsiz / beceremedim
Tanrý’yla güldük insanlýða, aðladýk bayým / ne büyük günah
Tanrý gülmez deðil mi
ancak hesap sorardý...

Ýnsanlýk öldü bayým
Tanrý dayanamayýp - bu yüzden- intihar etti
inanmazsýnýz,
Tanrý öldü bayým / ruhuna el mucize...

Doðruyu söylediðim doksan dokuzuncu köyden de kovulup
derme çatma kelimelerimle kendi köyümü kurdum
ki siz buna þiir diyorsunuz
benim hiç þiirim olmadý bayým
son cümlede intihar eden tüm yaþamlar gibi
yalnýzca bir düþtü, geldi ve geçti
geçerken acýttýysa eðer
üzgünüm bayým...

Ölümleri temize çekmek isterken
bir darbe daha almamak uðruna
ölü taklidi yapýyorum
karaya bulanan hayata
bu bir þiirse eðer
susa susa þiirbaz oldum bayým
ve ben hep
kendi silahýmla vuruldum.

Kendinizden kaçýyorken masallarla
on ikiden sonra balkabaðýna dönüþebilir þiir
aslolan o zamana kalmadan
bir þeylerin deðiþebilmesi
ben size bayým demiþ olabilirim
ama siz
lütfen üzerinize alýnýn.


Dilek Akýn

Arnavutluk, Kosova, Türkiye / Havalimaný ve uçakta - Mart,Bir’Ýkibinsekiz
Sosyal Medyada Paylaşın: