Ütopik Yalanlar; Yalnızlığa Sen Kala

bulduðumda seni
yalnýzdýn
betonlaþmýþ yürekler arasýnda sýkýþýp kalmýþ ruhun
önünde uzanan yol þeytanýn ýþýðýnda
sonu intihar
bir býraksam hazýrdý gitmeye
paçalarýndan yakaladýðým gölgen
ölüme ýslýk çalarken baykuþlarýn yýrtýcý çýðlýðý
hayattan s/es arýyordu ölüsü dirisi bir düþlerin
hiçbir ýþýk kapatmýyor karanlýðý
korkuyordun
içinin karanlýðý
dýþýnýn karanlýðý
yalnýzlýðýn karanlýðý bulaþmýþ birbirine
karanlýk ki yalnýzlýðýn günahkar peygamberi
karanlýk bir virüs gibi dolaþtýkça hücrelerinde
düþtükçe d/üþüyordu tutsak kelimelerin dilinin ucundan aþaðý;
bazen ölüm bile çare deðil unutulmaya
ve nerede unutursan unut kaybedilmiyor yalnýzlýk

hýzlandýrýlmýþ bir seviþme sahnesiydik biz seninle
tensel çeliþkilerinin mahrem yerlerini
sterilize yalanlarla örtüyordu
hoyrat dokunuþlarým
Tanrý sanýyordun beni içimdeyken
Tanrý çýplaksa melekler fahiþedir

býraktýðýmda seni
yalnýzdýn
betonlaþmýþ yürekler arasýnda sýkýþýp kalmýþ ruhun
önünde uzanan yola saçýlmýþ doðmamýþ çocuklarýn
meze oluyordu aç bir sokak kedisine
koynunda yalanlar beslerken
ütopik yalanlarla örüyordun
Tanrý’nýn çýplaklýðýný;
ki unutmak unutulmaktan doðuyor
Hey Tanrý! Senin Tanrý’n kim? Yoksa... Sen de mi unutuldun?

unutulmuþ bir seviþme sahnesiydik biz seninle
seviþir gibi yaparken yalnýzdýk

Dilek Akýn

Forum Edebiyat Dergisi / Ocak - Þubat -Mart / Sayý 5
Sosyal Medyada Paylaşın: