GÜVEN &SEVGİ

Kime güveneyim, kime sarýlayým?
En yakýn dediðim vurmuþ baðrýma,
Bir annenin þefkati kalmýþ elimde,
O da bazen sessiz, çaresiz susmuþ zamanla.

Hayat, aðýr bir yük omuzlarýmda,
Dost dediklerim, býçak saplamýþ sýrtýma.
Bir gülüþte yeþeren umutlarým,
Bir sözle solmuþ, kýrýlmýþ dallarým.

Neden vurursun en derin yarayý?
Neden en güvendiðim olursun harami?
Güzel bir günde açan bahar gibi,
Sonra sert bir kýþ gibi vurup gidersin.

Sevmek mi?
Her kalp taþýr mý o narin yükü?
Gözlerinle konuþursun sevdiðine,
Sonra o gözler baþka bir yöne kayar sessizce.

Güvenmek mi?
Köprüler kurarsýn derin bir ýrmaða,
Ama her ayak sesi biraz daha çürütür tahtalarý,
Göz görmez, yürek inanmaz ilkin,
Sonra bir düþüþte anlarsýn gerçeði.

Ey hayat, neden öðretirken bu kadar zalimsin?
Her yara biraz daha eksiltir insaný,
Ama yine de tutunur bir dal bulmaya,
Yine de bekler iyiliði, sevgiyi yalana raðmen.

Kalbim, ey yorgun yolcu, sen anlat bana,
Kimler geçti, kimler kaldý ardýnda?
Kim bir merhem oldu kanayan yarana,
Kim bir hançer daha sapladý karanlýkta?

Belki de yalnýzlýk, en sadýk dostu insanýn,
Kimse yalan söylemez o sessiz odalarda.
Ama yine de bir çift el arar iþte,
Bir umutla döner yüzünü yarýna.

Ve an gelir,
Gözyaþlarýn diner, ruhun güçlenir usulca.
Sevgiye inat, hayata inat,
Kendini sevmeyi öðrenirsin en sonunda.

Sanma senin hainliðinle ben yýkýlýrým,
Sanma bu hayatta pes eder, kýrýlýrým.
Ne yangýnlar gördüm, kor olup yürüdüm,
Senin ihanetin mi durduracak beni, güldürme!

Hangi maskeni taksan, yüzün belli,
Yalanlarýn, zehrin… Hepsi deðersiz þimdi.
Ben öyle bir kalbim ki, çelikten duvar,
Sen çarptýkça kendin paramparça olursun ancak.

Sanma ki sessizliðim acizliðimden,
Bu sükut, bir daðýn sabrý kadar derin.
Bir patlarsam, taþ taþ üstünde kalmaz,
Hainliðinle yok olur tüm kirli oyunlarýn.

Ben sana boyun eðecek biri miyim?
Ben rüzgara kafa tutan bir yüreðim!
Düþerken tutunurum kendi küllerime,
Ama sen, kendi çukurunda kaybolursun ebediyen.

Sanma ki adýný anarým bir daha,
Sanma ki dönüp bakarým arkama.
Sen geçmiþin karasý, ben geleceðin ýþýðýyým,
Kendi karanlýðýnda boðulurken, ben zirvedeyim.

Ve unutma, sana olan öfkem bile bitti artýk,
Sen benim için bir hiçsin, yok hükmündesin.
Ben kendi zaferimi sessizce kutlarken,
Sen yalnýzlýðýnda çürüyüp gideceksin!

Gör bak, zaman beni büyütürken,
Seni unutuþum tarihe kazýnacak.
Ne isminden eser kalacak dudaklarýmda,
Ne de bir aný yükü sýrtýmda taþýnacak.

Ve bir gün dönüp kendine bakacaksýn,
O koca kibrinin seni nasýl yuttuðunu göreceksin.
Ben yýkýlmadým, yýkýlmam; bunu unutma,
Sen varsan da yok olsan da bu yol benim zaferimle dolacak!

RAMAZAN ACAR
Sosyal Medyada Paylaşın: