Gök karýþtý toðraða
Biz kaybetttik
Ufuk çizgisini
Sonra
Ýçimizi
Yama yaptýk dýþýmýza
Her aykýrý rüzgarda
Biraz daha söküldü yamalarýmýz
Derinleþip uzadý
Yüzümüzde ki geçkin çizgiler
Sanki
Ýçimizden akan
Bir ömrün ahlarý yürüdü
Yüzümüzün deltasýndan
Ayrýlýp
Üþüyen ellerimizi
Ceplerimize soktuk
Dokunup
Cebimizde kalan son umutlara
Kendi ellerimizle sararttýk
Ne kadar boyasakta
Dilin umut mavisine
Kalan günlerin çeperini
Kandýramadýk
Ömür karanlýðýnýn
Sessizliðinde saklanan
Tekrar kuþlarýmýzý
Düðümlenip zamanýn içinde
Öylece
Tükendik bir baþýmýza
Ve tükenirken anladýk ki
Uzun cümleler yazmaya
Çabaladýðýmýz
Kýsacýk bir þiirmiþ hayat...
Taylan KOÇ