Adı konulmamış şiir 156

Hangi çaðda baþladýk bu masala,
Gözlerin beni hangi yýldýzda buldu,
Ruhumun yankýsý mýydý sana koþan,
Yoksa bir destanýn küllerinden yükseldik de
Bu dünyada yeniden yazýldý adýmýz?
Zaman döngüsünde seninle ilk karþýlaþmamýz deðildi,
Sahi, hatýrlýyor musun o rüzgârýn tenimizi okþadýðý o eski zamanlarý?
Bir þehrin göðsünde, belki Venedik’te, belki Mardin sokaklarýnda,
Sessizce bakýþmýþtýk, bir anlaþma gibi, kaderin mührü gibi.
Biliyor musun, adýný ilk söylediðimde,
Bir týnýydý, hiç bozulmamýþ, eski bir þarký gibi,
Her hecesi yüreðimde yankýlandý.
"Seni" dedim, "bekledim."
Ve dünya bir an durdu,
Belki o anda sen de hissettin,
Bizi ayýran asýrlarýn iç çekiþini.
Ama bu dünya…
Ne, vakti doðru bilir
ne de sözünü tutar.
Seni geç gördüm, çok geç.
Gün doðumlarýný paylaþamadýk,
Sýradan sokaklarda yürüyemedik el ele,
Ve seninle geçirdiðim anlar bir ömürlük oldu.
Hani diyor ya Rilke,
“Sevda bir iþaret býrakýr insanda.”
Sen öyle bir iþaret oldun ki bana,
Görmediðim sabahlarýn,
Tutamadýðým ellerin,
Bir cümlede ömrümü geçirdiðim anlarýn adý.
Ah be kadýn…
Neden bu kadar kýsa görünür bizim hikâyemiz?
Oysa yüzyýllardýr seninle bir aradaydýk,
Her hayat bir sýnav, her sýnavda bir kavuþma,
Ama yine ayrýlýk, yine hasret.
Sana sesleniyorum,
Þimdi bu sessiz gecenin tam ortasýndan,
Ey gözlerimden kaçan yýldýz,
Ey hasretin yonttuðu sevgili…
Gökyüzüne bakýyor musun benimle ayný anda?
Bir yaðmur düþüyor muydu senin orada da
Benim bir adým daha uzak kaldýðým her nefeste?
Bil ki her ayrýlýk bizimkinden bir parça çalar.
Leyla ile Mecnun,
Romeo ve Juliet,
Hatta Neruda’nýn adýný bile unuttuðu kadýný,
Hepsi seni kýskanýrdý.
Bu sevdanýn derinliðini bilseler,
Hiçbir masalýn kahramaný olmak istemezlerdi.
Ve hasret,
Hasret diye bir þey varmýþ sevgilim,
Mevlana’nýn Þems’i özlemesi gibi,
Nazým’ýn Piraye’ye yazdýðý mektuplar gibi.
Leyla ve Mecnun’un çöllerinde yürüdük,
Hüsn ü Aþk’ýn incecik kývrýmlarýna düþtük belki de
Shakespeare’in sonelerini okudum sana,
Ama ne Juliet gibi ölmek var bana, ne de mutlu bir son.
Sana dokunmak,
Bir rüyadan uyanmaya cesaret edememek gibi.
Zaman bizi hep parmaklarýnýn arasýnda tutuyor,
Bir kum saati gibi, yavaþça eriyerek…
Ah, o sözleþme!
Ne yazýk ki bu dünyaya geç kalmýþýz sevgilim,
Aðaçlarýn gövdesine kazýnan yarým kalmýþ isimler gibi,
Ýçimde bir yerde hep senin için eksik bir harf taþýyorum.
Þimdi seni görmek,
Ay ýþýðýnýn suya yansýdýðý kadar kýsa ve titrek,
Gözlerin bana deðdiði an,
Sanki bütün bir ömürlük özlemi sýðdýrýyorum nefesime.
Sana sesleniyorum þimdi,
Bir masal kahramaný gibi uzaklarda…
Biliyor musun, seni beklemek
Sonsuzluðun içinde bir anlýk yýldýz kaymasýný izlemek gibi.
Ýkimizin yollarýný birleþtirmek kayýp zamanlarda iz sürmekti
Þunu hatýrla kadýn,
Biz bu öyküyü bitirmeyeceðiz.
Ne bu dünyada ne de baþka bir evrende.
Bir gün, belki baþka bir çaðda,
Birbirimize en baþtan bakacaðýz.
Ve hasret dediðimiz bu yara,
Belki de iþte o zaman iyileþecek.


Sosyal Medyada Paylaşın: