Yaralı Parantezlerde Yaşam
Oysa ki ölüm bir dengenin terazisi,
Sýðmaz mezar taþýna aðýrlýðým,
Bir kelimenin ortasýnda sýzmýþ bir sesim sadece,
Aðýr mý gelir diyorsun yokluðum?
Ne tuhaf, gök delinse bile,
Yaðmur bir bedel gibi öder kendini topraða.
Ve kalbim, þu yýkýk dükkan,
Hiç kapanmaz vitrinleri kýrýk bir sokakta.
Bir çocuk, taþ gibi sýký bir öfkeyle,
Çarpar kelimeleri suskun bir duvara.
Duvar, ki inadýyla yaþar;
Ama çocuk, yenilir, yine de yenilmez.
Baþkaldýrýyorum.
Ama nereye, kime?
Bir sigara dumanýnýn arasýnda unuttuðum düþlere mi,
Yoksa yalnýzlýðýmý kelepçelediðim bileklerime mi?
Hangi ses kurtarýr ki beni bu isyanýn suskunluðundan?
Hürriyet mi dedin?
Hürriyet, bir annenin saçlarýna sinmiþ keder,
Ve çocukluðun karanlýk bir köþede sýkýþmýþ yankýsý.
Aþk, o kanayan yara,
Bir býçaðýn ucu kadar keskin ve kaygan.
Oysa, adaleti kokluyorum her sabah,
Ekmek gibi taze,
Ama boðazýmdan geçmeyen bir dilim karanlýk.
Ben, ki herkes kadar insan,
Ve biraz fazla taþ.
Gözyaþý bir damla deðil,
Bir ömre sýðmayan isyan.
Bir dað tepesinde unutulmuþ ayak izleri gibi,
Hiçbir yere çýkmayan bir yol çizer kader.
Ama yürürüz
Çünkü düþmek, bir varoluþ provasýdýr,
Ve kalkmak, alkýþsýz bir zafer.
Haykýrýyorum, evet
Ölüm, bir virgül,
Yaþam, baþýboþ bir paragraf.
Ama þiir? Þiir, o ince kýrýlganlýk.
Ellerinle dokunamazsýn ama hissedersin
Baþkaldýran her dizede,
Bir devrim ateþi,
Bir kömür karasý umut.
Ýþte, þiir de budur.
Kendini parçala,
Ama sakýn unutma.
Her kýrýlan yer,
Yeni bir dünyanýn haritasýdýr.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.