Orada bir þey var;
Yoðun ve ýlýk…
Karanlýk sarmýþ her yanýný,
Ama “varým” diyor yine de…
Farklý kýlýyor o emsalsiz sýcaðýyla
Var olduðu yeri…
Iþýklarý kapattým oysa çoktan;
Kaybetmek için oradakileri…
En çok da onu yok etmek için;
Yoðun ve ýlýk o þeyi…
Alýþmaktan korktum ona çünkü;
“Ya yine kaybolursa ortalýktan birden” diye…
Önceden çok baþýma geldi çünkü;
Bir görünüp bir kayboldu…
Bir ýsýtýp bir ayaza vurdu kalbimi…
Karanlýða boðmak istedim bu yüzden,
bulunduðu yeri…
Þekiller kaybolursa odada,
Koca bir boþluk dolarsa yerlerine;
Ben de karýþýrým o boþluða,
Kandýrýrým belki diye onu…
Ben yokum burda sanýr,
Çekip gider belki diye kalbimden…
Ama tam tersi oldu,
Karanlýk arttýkça o ýþýdý;
En çok o var oldu odada…
Eþyalarýn yerini aldý gölgesi,
En gerçeðim oldu yine…
O fotoðrafý çekip çýkardý
Zihnimdeki tozlu albümden…
Derin bir nefes alýp üfledi uzun uzun;
Tozlarýndan kurtardý,
Can verdi ona.
O resimle birlikte bana da
Üfledi nefesini;
Canlanmaya baþladým birdenbire…
Resimdeki adam gibi
Ben de nefes almaya baþladým.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.