Huzur aldý baþýný gitti,
Baþka bir þey oldu;
Miskin bir dereye döndürdü bizi…
Ben hep aramýþtým onu oysa gözlerinde…
Bir vaha bulmuþtum onlarda,
Nefessiz býrakan çölümde…
Dört nala koþmuþtum ona;
Kuruyan dudaklarýmdan akýtmýþtým
Serin sularýný içime…
Öyle bitap düþmüþtü ki ruhum!..
Tek derdi soluklanmaktý bir köþede,
Görmüyordu ileriyi gözleri…
Yudum yudum içiyordu o huzuru…
Dinlenince yeteri kadar;
Ne bekliyordu, görmüyordu
Yolun sonunda onu…
Hep yeter sanýyordu o huzur;
Hep böyle yorgun kalacak…
Ama olmadý iþte!..
Her þey gibi bitti yorgunluk da;
Yeterince dinlendi
Ruhum da, bedenim de…
Huzur baþka bir þey oldu,
Esneyip duran birine benzetti
her þeyi…
“Biraz kýzsam, üzülsem,”
dedirtti.
“Þu uykulu yüzü bir ayýltsam,
Su çarpsam yaþamýn hay huyuyla…
Dinlenmek isteyecek kadar
yorulsam…”
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.