ALIŞTIM

Alýþtým artýk sensizliðe.
Her sabah günaydýn demiyorum mesela kimseye.
Ya da her saniye sevdiðim diye kimseye seslenmiyorum.
Sokakta, kahvaltýda, evde, hatta dünyada alýþtým sensizliðe.
En sevdiðim yýldýza bakmýyorum artýk.
Çünkü üzerinde senin resmin var.
Lavantalý kokulardan uzak duruyorum.
Hepsinde saçlarýn kokuyor.
Çay da içmiyorum, mesela hiçbiri senin demlediðin gibi olmuyor.
Sinemaya gitmiyorum.
Patlamýþ mýsýr yemiyorum!
Dedim ya, alýþtým sensizliðe.
Mesela nefes bile almýyorum, çok gerekmedikçe.
Hastalanýnca doktora da gitmiyorum.
Gerek görmüyorum ki iyileþmeye.
Uyumadan önce seni düþünmüyorum.
Çünkü bir süredir uyumuyorum, rüyalarýma gelme diye.
Mutluluðun resmini çizmek için bembeyaz bir kaðýt aldým elime.
Simsiyah bir duvar, boþ bir masa, iki sandalye.
Ördüðün danteli bile çizmemiþim masanýn üzerine.
Mutsuzluðumu resmetmiþim sadece.
Þimdi yanan bir kandil gibiyim virane bir þehirde.
Tozlar camýmý kirletmiþ.
Ateþim söndü, sönecek.
Titreye titreye kendi kendime,
Yanýyorum iþte, yanýyorum iþte.
Ve hiçbir zaman alýþmayacaðým sensizliðe...
Hiç bir zaman alýþmayacaðým...

E.K.
Sosyal Medyada Paylaşın: