Hengame

Ruhum çekiliyor, aptallýðýn toplumsal hengamesinde,
Herkesin doðrusuna uymama ihaneti çarpýyor yüzüme.
Herkesin haini olabilmek, maharet deðil mi azizim?
Baþlý baþýna aptal olmama çabasý,
Bizimki ihanet düþer mi payýmýza?
O pay, sýcak koltuklarýnda baðýran,
Puþt pezevenk alçaklarýn!
Bize düþen, üzüntü;
Düþünce, soyutlanmýþ bir beden.

Düþüncelerimin labirentinde kaybolmuþum,
Sözlerin aðýrlýðý altýnda ezilmiþ bir ruh.
Her bir kelime, bir hançer gibi saplanýyor,
Kendime yabancý, yüreðim kanýyor.
Kendimi bulma çabasý,
Ama her seferinde kaybettiðim bir parça daha.
Toplumun dayattýðý maskelerle,
Gerçekten uzak, sahte bir gülümseme.

Ýçimdeki çatýþma, bir fýrtýna gibi,
Dýþarýda gülümseyen yüzler,
Ama içeride bir yangýn var;
Kendimle savaþýrken,
Kimse duymuyor çýðlýklarýmý.
Bu karmaþa içinde,
Düþüncelerim birer birer uçup gidiyor.
Belki de gerçek olan,
Kendimle barýþmakta gizli.

Sýrtýmdaki yük, asýl hüsraným,
Hainlerin oyununa gelmeden,
Düþüncelerimde bir ýþýk arýyorum,
Gerçek bir özgürlük,
Kendim olmanýn peþindeyim.
Ama bu yolculuk,
Sonsuz bir labirent gibi;
Her köþede yeni bir tuzak,
Her adýmda daha da derinleþen bir yalnýzlýk.
Sosyal Medyada Paylaşın: