Ýstanbul sokaklarýna
çiziyorum sevdanýn ayasýný
senin gözlerinden benim gözlerime
eski aðýzlarda dolaþýyorum
daðlara, taþlara, ovalara, suya yazýlan
mabetlerde duyulmayan aþklarda.
kara topraðýn göðsünde yýkanýr gövdesi
göðün ýþýklarý alabildiðine açýlýr
serilir secdelere kor sesleri
uzanýyorum boylu boyunca Kanlýca ’ya
þehrin havasý eðilip alnýmý öpüyor
tarih, insana sýr olaný, gördüðünü demler
iki elimle eskimeyen duada birleþiyoruz
ruhum açýk-seçik yedi renkli tespih
çoðalýyor imamesinde kâf daðlarý
yürüdüm, Allah’ýn adýyla
defterde insanlar gördüm görülmedik
azgýn dalgalar sardý Boðaz’ýmý
aylarca sürükledi durdu Ýstanbul
diz çökmedi boz, bulanýk girdaplara
iki yüzüyle bile karþýsýna çýkan hayata
diz çökmedi þehvetli, kýzgýn mayhoþluklara
yarýldýðýnda gökler ve yerler
ölüler gece uyanýr nasýlsa gerisin geri
uyandým filiz veren seher vaktinde
Meryem’in beyaz topuklarýný öptüm
çocuksu sevdalarýn
gözlerine, gözlerimi emanet ederek büyüdüm…
Ümmühan YILDIZ