NEREDESİN SEN

"Aþk, onun kaybolan anýnýn içinde yeniden bulunan bir sorudur."

Aþk burada sol yanýnda, kelimelerde,
Bir nefes gibi yakýnken, “Neredesin sen?”
Kalbinde sen saklýyorsun beni belki de.
Niçin hâlâ sormaktasýn, "Neredesin sen?"

Belki sonbahar yapraðýnýn düþüþünde,
Belki sabahýn ýþýðýnda bir gülüþte,
Dönüp baktýðýn yerde duyduðun her seste,
Gönlüm hep seni arýyor, "Neredesin sen?"

Gizemli gözlerindeki bir damla yaþta,
Leylim gecede yýldýzlarýn bakýþýnda,
Yüzündeki o ince tarifsiz telaþta,
Sabýrla beklerim seni, "Neredesin sen?"

Bir þarkýnýn en hazin hüzünlü yerinde,
Anýlarda saklý her bir eski resimde,
Þiir defterinde unutulmuþ bir izde,
Hep ben seninleyim sanki, "Neredesin sen?"

Bir rüzgâr gibi esip geçiyorum bazen,
Öksüz kalmýþ kalbinin en derin yerinden.
Bir an hatýrlýyorsun, kaybolup giderken,
Bak yine de soruyorsun, "Neredesin sen?"

Gözlerin ufka dalýp gider uzaklara,
Gizlediðin o uçsuz bucaksýz yollara,
Her adýmýnda seninle, her an daðlara,
Fýsýldýyorum usulca, "Neredesin sen?"

Dalgalar sahile vurduðunda her seher,
Sana getirdiðim sözcükleri duy yeter.
Ýnan bu sevda geçmez, silinmez bir eser,
Ama hâlâ sormaktasýn: "Neredesin sen?"

Ýlkbaharda çiçek açan bir tomurcukta,
Sonbahara yenik düþen sarý yaprakta,
Her mevsim yanýnda, her bir nefeste hatta,
Dudaklarýmda o soru: "Neredesin sen?"

Tek seninle yürürüm sessiz adýmlarla,
Gizliyim gülüþlerindeki parýltýda.
Bir masal gibi içindeyim ben aslýnda,
Ama sen hâlâ sorarsýn: "Neredesin sen?"

Ýlk baktýðýn her yerde, tuttuðun her tende,
Gizlice içine çektiðin her surette,
Varým hep, kaybolmam hiç, özlerim elbette.
Bir cevap gibi çaðlarým: "Neredesin sen?"

Halil Kumcu
21 Kasým 2024 / Perþembe / Ankara

ÞÝÝRÝN HÝKÂYESÝ:

"Neredesin Sen?"* þiiri, derin bir özlemi, kaybolan bir sevgiliye duyulan sonsuz arayýþý anlatan duygusal bir yolculuktur. Þiirin her satýrý, bir kaybolan aþký ve ona duyulan bitmek bilmeyen özlemi sorgular. Þair, sevgilisinin kaybolmuþluðunda ve yokluðunda her aný arar, her hatýrayý, her sesi, her gülüþü bir umutla bekler. Bu þiir, bir tür içsel monolog gibi, sevdanýn kaybolmuþ bir parçasýný sürekli aramanýn, kaybolan birine sormanýn sürekli tekrarýndan oluþur.

Þiirin ilk bölümlerinde, þair aþkýn kendisini hem kelimelerde hem de en yakýn hislerde, sol yanýnda hissetmektedir. Bir nefes kadar yakýn ama bir o kadar da uzak olan bu aþk, kalbin derinliklerinde saklýdýr. Þair, “Neredesin sen?” sorusunu defalarca sorarak, kaybolmuþ olan sevgiliye duyduðu özlemi dile getirir. Bu sorunun tekrar tekrar sorulmasý, kaybolan bir sevgiliye olan sevgiyi ve onu her zaman arama arzusunu si mgeler.

Sonraki dizelerde, þair bu kaybolmuþ sevgiliyi bir sonbahar yapraðýnýn düþüþünde, sabahýn ýþýðýnda, bir gülüþte ve hatta bir þarkýnýn hüzünlü notalarýnda bile arar. Aþký, her anýn içinde, her küçük detayda arar ve her sesin, her anýn, her nesnenin ona ait olduðunu hisseder. Sevgiliyi bekleyen þair, onun kaybolmuþluðunda bir tür içsel huzursuzluk yaþar, ama bu huzursuzluk ayný zamanda bir bekleyiþin derinliðini de si mgeler.

Aþkýn her bir hatýra, her eski resim, her unutulmuþ izde saklý olduðu vurgulanýr. Geçmiþin anýlarý, kaybolmuþ sevgiliye olan bu sürekli arayýþý daha da pekiþtirir. Bir yandan kaybolmuþ sevgilinin peþinden bir rüzgâr gibi geçerken, diðer yandan þairin içindeki o derin boþluk da büyür. Sevgilinin kaybolmuþluðu, zamanla bir hüzne dönüþür, ama ayný zamanda sevdanýn her zaman var olduðu gerçeðiyle birlikte bir huzur da taþýr.

Þair, uzaklara dalan gözlerinde, sevdanýn her yönünü hissettiðini söyler. Gözlerdeki derinlik, ona olan sevdanýn sonsuzluðunu ve kaybolmuþ aþkýn gizemini anlatýr. Gözlerin daldýðý her uzaklýk, kaybolan bir aþkýn ve her kaybolan adýmýn sembolüdür. Ancak bu kaybolmuþlukla birlikte þair, her adýmda sevgilisinin yanýnda olduðunu hisseder. Her an, her adýmda, her dalga sesinde, "Neredesin sen?" sorusu yanký yapar.

Sonraki bölümlerde, þairin içindeki sevda, geçici deðil kalýcý bir iz býrakýr. Dalgalar, sahile her sabah vurdukça, þair ona olan sevgisini her gün yeniden hatýrlatýr. Her mevsimde, her an, her nefeste, bu sevdanýn kalýcý olduðunu söyler. Þairin dile getirdiði bu sevdanýn bir "eser" olarak silinmez olmasý, onun aþkýnýn ölümsüzlüðünü anlatýr.

Þiirin sonunda, þairin içindeki sevda, her kaybolan anýda hep var olmuþtur. Þair, bir masal gibi içindedir ama yine de sevdiði kiþi sormaktadýr, “Neredesin sen?” Bu, sevdanýn kaybolmuþluðu ile birlikte, aslýnda varlýðýnýn sürekli devam ettiðini vurgular. Her adýmda, her bakýþta, her dokunuþta, kaybolmuþ olan sevgili, aslýnda her zaman yanýndadýr ve þair, kaybolan sevgiliye hep bir cevap olarak çaðýrýr: “Neredesin sen?”

Özetle:
Þiir, kaybolmuþ bir sevdayý arama, onu her yerde ve her an hissetme üzerine bir hikâyedir. Her anýn içinde, her hatýra ve her detayda sevgiliyi arayan þair, kaybolan aþkýný aramakla kalmaz, aslýnda sevdanýn zaman ve mekân tanýmayan bir varlýk olduðunu da fark eder. "Neredesin sen?" sorusu, bir kaybolmuþluk deðil, aþkýn devam eden bir arayýþý ve varlýðýdýr.

Sosyal Medyada Paylaşın: