YİTİP GİDEN ANILAR

"Geçmiþin gölgesinde yitip giden anýlar, yaralarýn hatýrasýyla içimizde sessizce yaþamaya devam eder."

Yitip giden anýlar ve o eski ben,
Kapanmaz göðsümde býraktýðýn yara.
Girdaplarda sarhoþ ve bulanýk,
Sonsuz bir boþluk, bitmeyen bir ara.

Sönmeye yüz tutmuþ ýþýk gibi.
Ne bir el uzanýr, ne bir ses gelir,
Dokunursan aþkýn ateþine,
Her köþe baþýnda gözlerim belirir.

Bir kýþ gecesi gibi üþütür,
Her soluk aldýðýmda yeniden baþlar;
Yalnýzlýðýn derin yankýsýyla,
Tekrar tekrar yaþanýr ayrýlýklar.

Bir umut, belki de yarýn.
Sararmýþ yapraklar gibi dökülsem de,
Kýrýk bir dalýn ucunda filizlenir;
Bir cevap arar ellerim ellerinde.

Ne yana baksam silinmez izlerin;
Gölgeler yanký bulur.
Her kapý çaldýðýnda bir iz,
Fýsýltýyla duyulur.

Bir kuytuda düþ misali,
Dualar, dileklerle beklerim seni.
Batarken boðazýma kýymýðýn,
Verir hep o yitmiþliðin verdiði hissini.

Yitip giderken anýlarýn rüzgârla,
Bir iç çekiþ kaplar yüreðimi.
Ne sen gelirsin ne de ben sana;
Bu yalnýzlýk çukuru sarar hüzünle ikimizi.

Kapanýr kapýlar, kapanýr tüm yollar;
Bir sýzý kalýr senden geriye.
Her þey donar, renkler bile,
Bir hayal misali dönersin diye.

Artýk zaman yetmiyor yaþadýðýmý sanmaya.
Yaþlanmakla ýslanmak ayný þey mi?
Ýhtiyarladým bir yaðmurun gölgesinde.
Þimdi ölmek de soðutmuyor içimi.

Halil Kumcu
5 Kasým 2024 / Salý / Ankara

Sosyal Medyada Paylaşın: