günler karanfil yası

günler karanfil yasý

karanfil kokar sesimden düþen ateþ
solumda anýsý yakasýndan taþan kadýn
gürledi biri arkadan ‘yürüyelim’
titredi gök…

saðdaki muskaya sýðýnmýþ durmuyor eli
hangi mevsimde gül açar solan yüzlerde
bedeli yaþamsa al gözlerimi bu talandan
aç döþündeki yarayý güneþ damlasýn.

rengi gözlerde saklý bir destan anlatýlýr
aðlar beþiðine annenin sütü
doðranýr ipek bebekler adaletsiz kýlýçlarda
aylan’dýr denizler, çöpe doygun çocuklar.

bir ana kolsuzum diyor pençesinde saçý
tutuklu gözleri daðlarý süzüyor
dudaklarda ses kuru, omuzlarda karanfil yasý.

söylendi çöl yasasý, söküldü þah türbesi
koktu alýn teri
örse demir olduk biz yüreðe çekiç
durdukça meneviþlendik.

gönlümde saklýyken mavi dudaklý çocuk sesleri
buyruðuna hançer çektim fýþkýrdý kanýmýz
tut bu yaslý karanfili býçkýn güneþe
ak açsýn gün doðuran sabahlara.

zeki kýrhan

Sosyal Medyada Paylaşın: