kül kokusu
birikiyor gözlerimizde
göðsümüzde üþüyense yaralar
omuzlarýmýza düþtükçe
göçmen kuþlarýn agusu
huysuz bir vicdan azabý çürüyor içimizde
oysa türüm türüm bahar gibi
yediveren kokuyorsun sen
yada nebileyim
sonbaharda fesleðen
bana çarptýkça dalgalarýn
Ýçimden geçiyor bulut yüklü bir tren
ateþe yürüyor rüzgarlar dudaklarýmdan kalansa
Kanýma karýþan bir nefes duman
12 Ekim 2024
Sýtký Özkaya / Antalya