Beş Ekim

Üþüyorum
Sýrýlsýklam olmuþ da þu gözler
Öylece boþluða bakýyor,
Bir pencere kenarýnýn eþiðinde...
Haykýrmak gelse de içimden
Sanki boðuluyorum,çýrpýnýyorum
Sessiz çýðlýklarýmýn en derininde...
Pencereden bakýyorum da
Þu mâkus talihim bana ne söyler diye
Sanki daha mesutmuþum,
Geçmiþin birinde,ikisinde,üçünde,
Ve de dördünde...

Üþüyorum
Bir ekim ayýnýn beþinde,
Bu ekimler hep böyledir
Hep beni hasta eder,gözlerim dolar
Siyah beyaz fotoðraflarýn içinde...
Bilmeden yürütür bu ekimler beni
Adýmlarým beni nereye götürür bilinmez,
Kimi zaman otururum bir aðaç dibinde
Kimi zamanlar o kadar acýmasýzdýr ki,
Sessiz çýðlýklarým düþer topraða
Bir mezar taþýnýn eþiðinde...

Üþüyorum
Bir ekim sabahý yine yeniden
Ayný çýðlýklarla uyanýyorum,
Artýk ne doðan güne aldanýyorum
Ne de kâbuslarla dolu geceye...
Tek dileðim var artýk
Sadece geçsin gitsin þu ekimler,
Yoksa ýstýrabým olacak
Kalbimde derin bir yara kalacak,
Mezar taþlarýndaki o derin sessizlikler...
Aman solmasýn,eskimesin
Her fotoðrafýna,her mezar taþýna
Her yüzüne baktýðýmda beliren
Hasretle yâd ettiðim o yeþil gözler...


Sosyal Medyada Paylaşın: