Son Demlerin Şehri

Son demlerimi yaþýyorum þu þehirde,
Elimde kalem,ardýmda nice geceler...
Sanki ay daha güzel bugün,
Ya da sokak ýþýklarý beni çaðýrýyor,
Gecenin þu dingin zamanýnda...
Lakin ayrýlýk vakti geldiyse,
Teslim olursun apansýzca vuran rüzgara...
Boynunu kaldýrýp da bakmazsýn bile,
Ufukta beliren ayrýlýk þarkýsýna,
Bir de kalabalýklar içindeki yalnýzlýðýna...

Son demlerimi yaþýyorum,
Kýzýlýn griye çaldýðý,
Mavinin masallarda unutulduðu þu þehirde...
Bir parça da hüznün ýþýltýsý var,
Her aynaya baktýðýmda gördüðüm
O yorgun,o küsmüþ gözlerde...
Yok Efendim,ne üzülmesi,
Toz kaçmýþ sayfalarýmýn içine...
Karýþtýrdýkça benden bir parça koparýyor,
Son demlerimi yaþadýðým þu þehirde...

Son demlerimi yaþýyorum,
Belki de hilalin en güzel olduðu,
Dolunaya küstüðüm þu gece...
Bu þehir hasrettir,hasretimdir;
Bir parça hilale bir parça da maviye...
Lakin ayrýlýk vakti geldiyse,
Gitmek gerek Efendim,
Kimseyi kýrmadan,kimseyi incitmeden...
Bir kere tutsak olmuþsan þu þehre;
Korkmalýsýn;için ürperinceye kadar,
Bir geceden,bir de son demlerden...
Sosyal Medyada Paylaşın: