Dünyama Dönüyorum Hasretin Kucağımda Annem

Sen gittin diktiðin çiçek saksýda
Ben pencere önünde asýlý kaldým
Balkona küstü, uçup gitti kuþlar
Saksý çiçeksiz, ben sensiz, gece yýldýzsýz
Balkon kuþsuz kaldý annem...

Bugün 18 Aðustos 2024.Tanrý’nýn seni bizden alýp
Cennetine koyduðu gün.Göremez olduk yüzlerimizi
Hýzla uçup gitti zaman ama azaltmadý acýmýzý
Yemyeþil duruyorsun aklýmýzda annem...

Ben kendi hüznümü tasvir edeyim sana:
Üç yýldýr sensizim ama sanmaki
Kolay geçti bu üç yýl. Üç yýl deðil
Üç milyon yýllýk bir kederin altýndayým
Elim-kolum kýpýrdamýyor, varlýðýn ve yokluðun
Çaresizliðimi büyütüp duruyor
Tutunmuþum sensizliðin kanadýna
Gözlerimin yaðmuruyla topraðýný suluyorum...

Bir gün benden önceki sana, siyah-beyaz sana
Bir gün benden sonraki sana, renkli eþarbýnla
Çakýr gözlerinle, beyaz teninle
Çerçeveye girmiþ sana bakýyorum annem
Ne kadar güzelmiþsin, ne kadar merhametli
Fotoðrafýn öyle canlý, öyle anlamlý ki
Yokluðuna inanamýyorum uzansam elini öpecek gibiyim
Ama korkuyor, vazgeçiyorum, ya elini çekersen
Ya elim boþluða düþerse ne yaparým sonra annem...
Bakýþlarýmý sabitliyorum, hayalin aklýmda
Takýlýp kalýyorum eskiye, gözlerim sende...

Biliyorum, orada her þey, herkes çok sessiz
Dünyanýz siyah-beyaz ama hengamesiz
Upuzun geceler serilmiþ üzerinize
Topraðýn altýnda umutsuz yatýyorsunuz bu alemden habersiz
Olup biten ne çok acý var günümüz dünyasýnda, bir bilseniz
Duymuyor, görmüyorsunuz, Allah’tan önce kanlý eller ne çok can alýyor
Ne çok canlýyý katledip derin, karanlýk kuyulara atýyorlar
Ve o kuyulardan, topraðý sallayan ne acý iniltiler geliyor...
Ýnan ki içimiz de, þehirler de, ormanlar da
Cayýr cayýr yanýyor binlerce canlýsýyla annem
Ve çaresizlik gökyüzünde yüz karasý duman duman...

Aklým sizde, boynum bükük ve ben biçare
Dünyama dönüyorum hasretin kucaðýmda
Çiçek saksýda hala kupkuru annem...

Rukiye Çelik
18 Aðustos 2024




Sosyal Medyada Paylaşın: