KARA TREN
Yüzüme bakýyor bir resmin,
Uzayýp giden raylarda,
Hiçbir yolculuk hiçbir yere taþýmýyor beni,
Her dem artan bir hüznün iç yangýnýyla þuramda.
Ne kara kýþlar gördüm,
Ne ayrýlýklar gördüm tren istasyonlarýnda,
Kaç gündür dilimde hep ayný pelesenk,
Ýkimiz de eksik kaldýk bu aþk girdabýnda.
Avludaki bir kýrlangýç sürüsü,
Mendil sallýyor uzaklardan,
Kocaman kara duman bulutuyla,
Gam dolar gözyaþýma ýslanmaktan.
Not defterimde çalakalem bir þeylerle,
Yüklüyor seni bana gölgeler,
Gecikti belki de hiç gelmeyecek,
Bir kara treni beklemek ölümden de beter.
Bir bulmacanýn iki yarým parçasý gibi,
Yarým yamalak hayat gibi ödünç di’li geçmiþimde,
Göðsümden içerde yokluðuna sýzlar,
Ýncecikten yaðan bir yaðmur eþliðinde.
Yüreðimin baþýna baðdaþ kurmuþ oturur,
Yel sesi kapýlardaki küf esintisiyle,
Gönlümde yankýlanan eski bir þarký,
Uyanýr çalar saatin o hengâmesiyle.
Kara erik gözlü o sevgili,
Tütünümden geçer þekersiz tatsýz bir bardak çayla,
Takýr tukur seslerle,
Düdük çala çala.
Ruhumu öpen lacivert bir geceden süzülür,
Homurdanarak ustura gibi yara yara,
Sonsuz bir kaçma isteðiyle karanlýðý deler,
Bir damla yaþ, bir umuta aðlarken ardýn sýra.
Halil Kumcu
8 Aðustos, Perþembe, Ankara, 2024
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.