KU
KURU BİR ALLAH’A ISMARLADIK
Ayrýlýk yüklü kervanlar kol gezerken,
Yamaçlarýmý sardý mâhur bir kimsesizlikle benzin.
Kuru bir Allah’a ýsmarladýkla,
Koca bir geçmiþi tek baþýna bitirdin.
Diþinden týrnaðýndan artýrýp,
Koca koca dertleri inþa ettin kabrime.
Sen de herkes gibi terk ederken beni,
Aðrý gibi yerleþtin zihnime.
Þu melankoli girdabýnda yanarken,
Aynanýn buðusuna yapýþtý kalem kaþýn.
Göðsümün bendine çökerken hayalin,
Bir yarýmlýk içinde býraktýn.
Daraðacýma astýðýn Allah’a ýsmarladýk,
Ruhumda açýlmýþ kara bir delik.
Hüzzam makamýnda bir þarkýyla,
Aksin karþýma dikilir her daim dimdik.
Baþýmýn üstündeki beyaz gelinliðin kefen,
Güz yapraðý gibi kondu yüreðime.
Acýnýn diþlileri arasýnda,
Bir çatý daha kaç kere devrilebilir ki üzerime?
Gidiþinden sonra dünyadan el etek çekmiþ gibi,
Þakaklarýnda kendi içime çekildim.
Bir mum gibi sessiz sessiz,
Ýçine yanýp yanýp gelirsin diye yolunu bekledim.
Ben ipek teninde soluklanýrken,
Omzumu baþýna yastýk etmek istemiþtim.
Hasretin vakitsiz yaðan yaðmur gibi geldi,
Sýzdýkça camdan evime tükendi takvimde günlerim.
Ömrümün bittiðinden habersiz bir gün çýkagelirsen,
Geç kalmýþlýðýn verdiði piþmanlýkla.
Mezarýmýn taþýna birkaç damla yaþla tutunur,
Sýmsýký sarýldýðým hayaline gömülürsün ayýla bayýla.
Halil Kumcu
19 Temmuz 2024, Cuma, Ankara
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.