BEN HİÇ ÜŞÜMEDİM

Ben kimseden masallar dinlemedim
Ýçindeki yalanlar yüzünden
Ben yalnýz yürüdüm hep sokaklarda caddelerde
Kimseye yük olmayayým diye
Ben hiç korkmadým karanlýkta
Ne baþý boþ köpeklerinden nede bilinmezliklerinden
Tek baþýma sýrtladým hep
Yaþanmýþlarýn aðýrlýðýný
Tek baþýma göðüs gerdim
Acýtsa da gerçeklerin býçak darbelerini
Yeri geldi yalýn ayak yürüdüm soðuk ve puslu sokaklarýný
Hayat denen þehrin
gürültülü soðuk sokaklarýný
Biliyormusun içim donsada soðuktan ben hiç üþümedim
Yalanlarýn ve hayinliklerin
Buz gibi Esen rüzgarlarýnda
Her yanýmda köpekler havlasada kurtlar ulusada
Ben hiç korkmadým onlardan
Ne ýþýðým oldu karanlýkta nede yol gösterenim.
Ben hiç yorulmadým kaybolmaktan ve kendimi aramaktan
Hayat denen bu þehrin bilinmez caddelerde sokakaklarýnda
Her mahallesi farklý olsada
Sonu hep ayný sokaðýn bilinmez karanlýk bir labirent e açýlýyor son dönemeci
Dedim ya ne yoruldum yürümekten
Ne korktum karanlýkta havlayan köpeklerden
Nede üþüdüm içimi titreten keskin soðukta

Sosyal Medyada Paylaşın: