Çocukluğumu özlerken

sende kalsaydým çocukluðum
beyaz düþlerin kanatlarýnda uçursaydý
ölümü bilmeyen yüzüm
elim sende oynasaydým
saman yüklü kaðnýlarýn geçtiði yolda
takýlsaydým masmavi gülüþlerin arkasýna
çimlerde yuvarlansaydým
tepeden bakýlan bir sevgi yumaðý gibi


bilmeseydim karanlýk var, zulüm var
suretimde adalet demeseydi serzeniþler
pisi pisine ölenlere bakýp hayýflanmasaydým
takýlýp düþmeseydim yürürken hakka
gazlarýný üstüme sýkmasaydý tomolar
hedef almasaydý polisler düþüncemi
’gerçi göreviymiþ onlarýn,
emir erleriymiþ!’


gerçeði ararken vurulmasaydý aklým
saçýlmasaydý ortalýða kitaplarým
top oynasaydým arkadaþlarla
bir kara söðüde konsaydý topum
azarlasaydým tosbaðaya taþ atan çocuklarý
arsýz arsýz gülmeselerdi yüzüme
þu arsýz dayatýlanlar gibi
’ biraz demokrasi olsaydý
deðil mi ama abi?’

tek adam, tek adamlar
çýplak suratlarýnýzý görüyorum
demek ki içimde ölmemiþ çocukluðum
heey!
daha nereye kadar
durun diyorum..


03. 07. 2014 / Nazik Gülünay

Sosyal Medyada Paylaşın: