Oysa

en yükseðinden alçaldým köprünün
martý kanatlarým deðdi suya
denize nereden baksam akþamdý
duyulmuyordu cývýltýlý çocuk sesleri
kapýsý örtük evlerin önünde
ellerini örmüyordu kadýn
oysa ayaklarýnýn altýndaydý
mavi tüllü gökyüzü


çiçekli bahçelerinde esamesi okunmuyordu
gerilerde söndürülemeyen yýldýzýnýn
yanmayý sürdürürken flu görüntün
bir yerde cehennem zebanileri
yakýyordu ateþini baþýmýzýn üstünde
kuruyorlardý sarayýný
hangi taraftan baksak yüzümüze
ziyandaydýk


birilerinin önünde defterimizin sayfalarý
sonuna kadar açýk
istedikleri renge boyuyorlardý
istedikleri günleri
susup, sustuðumuzu bilmiyorduk
kayýp gidimlerde
kayboluyorduk yarýna
umutsuz ne vereceðinden
dünya salyalý adamlarýn
elinden çýkanlarý gördükçe


bir ateþ yaksak dedik
denizin ötesinde
güneþ rengine boyasak ovayý
bir yanda ýþýsa Anýtkabir
bir tarafta biz
AYSA ANKARA!


nasýl bir sýnavdaydýk
bakýþlarýmýz dalýyordu denizi yutan yýldýza
yapýlmýþtý kara taþlardan
çocuklar atýyordu sapanlarýndan!


sapanýn ucunda deðilmiþ özgürlük
kardeþin kardeþe düþürüldüðü yerde
ay gönlünce doðmazmýþ
ateþe verilirmiþ güneþ
izin verilirmiþ sonra
yarým yamalak sunmasýna
ýþýklarýný!...

10. 11. 2014 / Nazik Gülünay



Sosyal Medyada Paylaşın: