YUNUS EMRE'NİN ARDINDAN
YUNUS EMRE’NÝN ARDINDAN
Tabduk’un dergâhýnda el alarak þeyhinden,
Yokluðun kapýsýný aralayan can oldu.
Yâr aþkýný sineye nakýþ nakýþ iþleyip,
Uzaklaþtý þüpheden, kalb-i hüsn-ü zan oldu.
Dünyanýn tasasýný kara topraða gömdü,
Masivadan soyunup gayrýdan üryan oldu.
Ne bir huri istedi, ne köþklere yarsýdý,
Esrarýn esrarýnda âþýk-ý nihan oldu.
Konuk etti dört mevsim, ruhuna inþirahý,
Yedi renkli halede, beyzaya hayran oldu.
"Canlar canýný buldum" diyerek iman içre,
Sevdanýn ocaðýnda sine-yi püryan oldu.
Vuslatýn yollarýnda yandý tutuþtu gönlü,
Tek bir gülün peþinde bülbüle lisan oldu.
Ýçti aþk badesini fýtratýn kadehinden,
Benliðin kaleleri yer ile yeksan oldu.
Ömrünü bire verdi, gönlünü güle verdi,
Nefsini öldürerek, âþýk-ý candan oldu.
Yunus en son Rabbine kavuþmayý diledi,
Cananýn sinesinde, ol sýrra âyan oldu...
YAÞAR ÖZKAN (Türkoðlu)
Salihli
26.08.2018
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.