KANDİL

KANDÝL

Dönüp baktým maziye, ah ederek derinden,
Çöktü ruhum diz üstü, kalkamadý yerinden.

Birçok mevsim geçse de henüz daha çocuðum,
Hâlâ devam ediyor gerçeðe yolculuðum.

Yudum yudum içerken, geri kalan aylarý,
Kabre kadar dayandý, ömrün zorlu raylarý!

Yaðmalandý yýllarca, kovan kovan peteðim,
Köklerinden söküldü, hayat yüklü çiçeðim.

Bazen vuslat yeliyle, silinse de gayrýlýk,
Gölgem gibi peþimde, keder yüklü ayrýlýk.

Yol boyunca eþ oldu, faniliðin her hâli.
Deðiþmedi þu yazgým, sanki ölüm misali.

Gelip o da bulacak, bir gün ne geç ne erken,
Belki yaya yürürken, belki atla giderken.

Ne iþ biter ne de güç, yüz olsa da yaþýmýz,
Bir gün toprak üstüne, konur mezar taþýmýz.

Hayat denen bu kandil, yað bitince sönüyor,
Handan çýkýp gidenler, sanma geri dönüyor.

Madem ki bu dünyanýn dayanýksýz temeli?
Öyleyse kulun neden bitmez tu-i emeli?

YAÞAR ÖZKAN
Antalya
Sosyal Medyada Paylaşın: