Eve Dönüyorum

Ben geldim..
Güleç ama üzgün kadýn..
Yollarda kaybolan, evlerde saklanan, yarýnlarda savrulan..
Unutup geldim bildiðim acýlarý
Gitmediðim yolculuklardan dönüp geldim..

Çeyizimi sandýða gömüp toprak attým üzerine
Ben artýk iflah olmam, faili oldum ümitlerin
Nakýþ gibi iþledim bu kimsesiz suçu derime
Bir yumru ellerimi sýmsýký tutuyor, yanýndayým diye
Huzursuzluk abidesi dikilecekse yüksek bir tepeye
Ýþte o benim, baþkasý deðil, böyle biline..

Öyle küsmüþüm ki kelimelere
Ne söylersem affedip baðrýna basacak kaðýt
Fosilleþmiþ imla kurallarýna
Filtresi ýslak sigaranýn kül tablasýndaki somurtkanlýðýna
Ve çok sulayýp çüruttüðüm kaktüslerin cesedine
Çok önemli bir þey anlatacakmýþ gibi baþlýyorum söze..

Geri dönüþsüz, tek biletlik çaresizlikle
Kimse olmayan odalara anlattýklarým duvarlardan bana dönerken
Nerede yanlýþ yaptýðýmý biliyorken üstelik
Kendi kendime delirmemek için
Hayat telaþýndan sýðýnacak bir köþe aradým
Suçlayacak kimse yok
Keþke konuþabilseydin diyorum kedime
Kedimden baþka kimse yok iki lafýn belini doðrultacak
Þöyle okkalý bir sövseydik dünyanýn gelmiþine geçmiþine
Bu adaletsiz dünya artýk beni þaþýrtmýyor, ne gam
Aman ne büyük gam, ama anlamaz kimse

Ýnanýr mýsýn öyle yaðmurlar yaðdý ki bu aralar
Sellere karýþtý yarým aklým o yaðmurlarla birlikte
Kalbimden þemsiyeler yapýp döndüm evime

"Öldüðünden beri beni aramadý" diyor bir kadýn
Ben ölsem mutlaka bir defa arardým seni..
’’Neden?’’ derdim belki..
Neden bir hayal kýrýklýðýsýn avuç içimde?
Senden sonra çok naftalinledim kalbimi
Her þeyi saklayamayacaðýmý neden sonra anladým
Dolaptaki irmik kurtlanmasaydý helva yapardým
Bütün ölülere ve dirilere

’Telafisi olmayanýn izahý da olmaz’

Ne çok kalbimi kýrdým, kendimi incittim
Yok yere bedeller ödeye ödeye
-Ki derdin de hayýrlýsý makbul
Býktým geçim derdinin de geçeceðini anlatmaktan kendime
Yaþam sanatýndan bir tablo daha yaptým hiç kimselere

Süt içmem, meyva almam eve
Ama kahvenin hatrý da, hüznün hatrý da büyük bu evde
Çiçekler yetiþmese de biz bu evden razýyýz
Ýnsan balkon olmadan da yaþarmýþ
Gökyüzünü görmeden de..
Bahçe katý bir evde..

Yýllarý devirdik bu evde öyle sessizce..
Serüvenler, yolculuklar, dönüþler, gidiþler..
Ama sonunda hep bu evde bitti hikayeler..
Gök gürültüsünden korktuðumuz gecelerde
Kedimle sarýlýp sabahladýðýmýz
Kimsenin görmediði, duymadýðý, anlamadýðý sancýlarla ne çok sabah oldu..

Her þeye öfkeli babam gibi, kýzgýným bende
Biraz da dargýným olmak istediðim yerlere
Olamayýþlarýmý her yere götürmekten yoruldum
Kýrmýzý güller beni bekliyor bahçede
Her gün ama her gün nefesim daralýyor
Dostlarýmý da özlemez oldum artýk
Ýzlerimi silmek istiyorum büyük bir silgiyle
Unuttuðum, unutulduðum, ah unutulmuþluðum neredeydi unuttum..

Çalmayan kapýlarý açýyorum, olmayan kalabalýklarý kucaklýyorum
Tüller içinde gelin misali savruluyorum oradan oraya
Sonra çeyizimi sandýða gömdüðüm geliyor aklýma
Yüzyýl geçse de geçmeyecek yalnýzlýðýma
Ne bir söz, ne bir insan çare olamayacak
Kaç mevsim geçti bu evde kaç sene soldu gitti
Hâlâ
Sabahlarýn sessizliðini susturamýyorum
Gücüm güçsüzlüðümü tam alt edecekken
Kýrýk diþleriyle gülümsüyor tüm yenilgilerim..

Ýþten dönüyorum
Eve dönüyorum
Yaþadýðýmý kimseye söylemiyorum..



haziran2024

Sosyal Medyada Paylaşın: