Yüreðime bulanmýþ naranýn acýsýyla sesleniyorum sana
Ey benim kimsesiz yaným…
Bakýþlarýnýn karasýna karýþmýþ kirpik uçlarým.
Gecenin boþluðunda sallanýrken gözlerim
Dilimdeki kelimelerle hecelerdim sana…
Sen ey adýný yüreðine devirdiðim
Dudaklarým diþlerimi sýkarken
Vakti var mýdýr?
Sana gelmelerin…
Oysa
En çok
Sen de kalmalarý sevdim.
Ýsmi konmamýþ özlemin, ayrýlýðýnda kalýrken ayakuçlarým
Haberin oldu mu sahi?
Kaç defa gebe kaldým hasretine
Bu kaçýncý iç çekiþim
Kaç defa yutkunuþum, saymadým…
Sen diyerek tökezlerken odamýn duvarlarýnda
Aynalarda boþ bakan siluetimden
Sabahlara uyanamadýklarým vardý benim.
Sen bilmezdin
Ben hiç söylemedim.
Þimdi arkasý üryan bir münzevideyim.
Ýçimdeki nara duyulurken arþtan
Gözlerimden çýkmazdý dem.
En çok sen bilmezsin
Ellerimde duran vaveylanýn sesini.
Kaybettiðim çocuk yanýmýn ötelerinde saklardým,
Sana olan gülüþlerimi.
En çok sen bilmezdin
Kirpik aralarýna astýðým hayallerimi.
Ki en çok seni seyrederdim ücralarda.
Bilir misin,
Sana karþý düþüþlerimi
Sen diyerek ayaklarýmdan devriliþlerimi.
Söylemeye yüz tutarken kelimelerim
Bu þehrin sokaklarýna vura vura ayaklarýmý
Defolup gitmek isterdim.