Vuslat Vakti

Þimdi gönül denizlerim çekilmiþ,
Gece yarýlarým olabildiðince zifiride.
Kelebekler göðünü kaybetmiþ.
Saatler kýrýk, tüm vakitler sensizlikte.
Coþkun dalgalarca baðrýma vuran.
Beni, çocukça hýçkýrtan aþkým ele veriyor.
Biliyorum var, arþýnda üstünde beni benden çok duyan.
Yörüngem de þaþtýðýmda kendimi, elimden tutuyor.
Asýrlardýr aradýðým sahipsizliðim
Alemler boyunca koþuþturduðum,
Her heyecaný kursaðýmda taþ bildiðim.
Biliyorum bi yerde son bulacak.
Dudaðým deðdiðinde kalbine,
Sonsuz döngüde var olan tanrý teslim olacak.
Hangi aþkýn hükmüne eðilmedi ki?
Hangi aþk güneþin yönünü deðiþmedi ki?
Þimdi tüm ezgilerin ruhuna deðmiþken,
Mezopotamya’nýn soluðundaki aðýttan alamam seni.
Varoluþun bu kadar muamma iken;
Genzimden kalbime akan acýya kabulüm.
Seni en çok yokluðunda tanýdým,
En çok yoklukta sevilirmiþ.
Þimdi bana bir kýyamet lazým,
Vuslatý mahþerinde bulacak olana çok deðil odun ateþi.
Ruhum bin asýrdýr mahþerini bekler.
Ey yokluðunu varlýk bildiðim!
Yer ile göðümü bir etmeye yorulmadýn mý?
Hadi gelsin vuslat vakti!
Sana senden çok hasretim.
Nolur yaralarýma dokunma zamanýn geldiðinde;
Varlýðýndan vazgeçirme beni.
Ki ben yaþamým boyunca kendimden çok sendeydim.
Bilirsin, görsen anlarsýn..
Sosyal Medyada Paylaşın: