Mezopotamya
Kapýyý ört,
Kuþlarýda sal.
Bir seferberlik bu,
Ölüm var kalan bu.
Sen þimdi bir Aralýk ayýnda,
Hüznüne çiçekler ekmekle meþgulsün.
Sence de bu gri balkona;
Bu renkli çiçekler fazla deðil mi?
Peki dudaðýnda ki o þarký?
Kalbine kadar onu mýrýldanýyorsun.
Koca bir direniþ sanýyorsun belki
Özgürsün de lakin parmaklýklardan yok farký.
Iþýklarý kapat,
Yine kuþlarý da salmayý unutma.
Her ne kadar dört nala koþsan da;
Bir yaný Özgür kýlmak için
Diðer yaný esir etmek zorundasýn.
Yitirmiþliðimi serdiðim bu coðrafya;
Sanki her yanýna seni ekmiþler.
Asi bir Mezopotamya gibisin;
Sen þimdi bir yanýn feryad figan iken
Diðer yanýna mavi gökler çizmekle meþgulsün.
Sence de bu siyah topraða
Bu masmavi gök fazla deðil mi?
Bir baþ kaldýrýþ sanma bunu!
Ben gözlerimi kapattým,
Yeniden sana bakabilmek için.
O ana denk sen hep
Sonsuz kal…
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.