Derviþ sesi yoktu medresede Sadece acýklý bir duanýn izi ellerimde Bir de küstüðüm mürþidin ayak izleri çoktan Gitmese de...
Her þey dönüyordu ve dalgasýz kalmýþtý deniz Kýzýyordum Tanrý’ya bilmeden istemeyerek Ve bilerek isteyerek içimde bir öfke bin isyan Kalbim tertemiz...
Henüz dal kýrýlmadan uyandým Vakitsiz ateþe verilmeden orman Þehre daðýlmadan Züleyha’nýn bedeni Secdeye uzandým...
Deðer mi alným senin kumlarýna çocuk? Senin gibi ölebilir miyim istesem? Bakýp ben de çölün namlusuna Gülümsesem?...
Ah! ki sevmekten bahsediyorsun Sana bakýp kendinden geçiyor Sonra kendinden vazgeçiyor insanlýk Pes ediyorsun!
Kovun beni Aþktan! Kýrýn kalemini bütün hislerimin! Koyun ölen her çocuðun ana rahmine sonra Öldürün yeni baþtan!!!
Sosyal Medyada Paylaşın:
Seyyah Derviş Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.