BİRAZ UZUN BİR ŞİİR

Ýþte þimdi yalnýz baþýnasýn,
Bitik bir viranenin altýnda.
Ne kuþ uçuyor,
Ne kervan geçiyor ruhunun yollarýnda.

Ýç bu gece.
Günahý sevabý,
Konuyu komþuyu düþünmeden
Daðýtmadan, talan etmeden.
Eve yürüyerek gitmeye üþenmeden.

Ýç bu gece.
Günahkarlarýn arasýnda temiz kalma mesainden firar et sessizce.
Bir günlüðüne arazi ol insan olma vardiyasýndan.

Ýster dertli dertli söyleyen þarkýcýnýn sesine kapýl.
Ýstersen tanýmadýðýn bir bedenin tutkusunda gider tutkusuzluðunu.

Bugün senin izin günün.
Günahlarýn yazýlmayacak bugün.
Yazýlmayacaðýný bil ki istediðini yap.
Ýçindeki bütün pislikleri dýþarý atsýn ruhunun özü.
Atsýn ki iyice açýlsýn kalbinin gözü.

Bazen büyümek için küçülmek gerek.
Daha iyi olmak için önce hasta olmak...
Daha saðlam olmak için, önce kýrýlmak...
Hayatta tavýný almak için,
Feleðin deðirmeninde öðütülmen gerek.

Ýþte bu yüzden bir geceliðine deðiþ bu gece
Ye, iç ve sabaha kadar seviþ.
Muhakkak ki kalmýþtýr ufak bir leke,
Ne kadar temiz de olsa tozlanmýþ,
Hatta kirlenmiþtir kalbin dokunulmamaktan.

Ýþte þimdi, dýþarý at o kiri.
At ki yýldýz gibi parlasýn ruhun.

Zaten bu, olacak bazen.
Zamanla tozlanýp kirleneceksin.
Ýçi boþ bir gardýrop,
Raflarda unutulmuþ bir radyo,
Üzerinde çocuklarýn kitap okumadýðý bir masa,

Ve yahut;
Çimlerinde bir çocuðun oyun oynamadýðý,
Kedi köpeðin koþuþturmadýðý,
Çatýsý akan bir gecekondu bahçesi gibi.

Ve zamanla daha sýk kirleneceksin.
Zamanla bam baþka pislikler üretecek ruhun.
Onlarý temizlemek için, daha da...

Ne olursan ol,
Kim olursan ol,
Kaç yaþýnda, hangi coðrafyada,
Kadýn ya da erkek,
Ýnsan, hayvan ya da bitki,
Yaratýlanlar arasýnda hangi unvâna sahip olursan ol,
Dokunulmazsan tozlanacak,
Durdukça kirleneceksin.

Bu hayatýn doðal bir hadisesi.
Týpký nefes alýp vermemiz,
Ya da yer çekimi gibi.

Kendini ne kadar sakýnýrsan sakýn.
Ýster kat kat giyin toz girmesin diye
Ýster kendini mumyalayýp sar,
Kirleneceksin.

Hiç temizlenmediðin için deðil,
Hiç dokunulmadýðýn için.

Kirleneceksin.
Hatta kendini sakýndýðýnda daha fazla...
Çünkü neredeyse çocuk, öyle yalnýzsýn ki;
Rüzgar bile deðmiyor tenine.
Gözündeki nem bile dokunmuyor kirpiklerine.
Zaten bu yüzdendir göz yaþlarýnýn hep içine akmasý.

Ýþte bu yüzden çocuk;
Ýnsaný temizleyen tek þeydir sevgi.

Dünyanýn bile baþýna ne geldiyse sevgisizlikten geldi.
Ýnsanlarýn bitmeyen kavgasý,
Savaþlar, cinayetler, katliamlar...
Sevgisizlik, mutsuzluðun rahmidir.
Yalnýzlýk acýnýn tohumu...
Bu dünyadaki her göz yaþý damlasý, sevgisizlikten doðdu.

Çok seven Züleyha bile,
O’na olan sevgisi,
Kendisine olan sevgisinden daha az olduðu için
atmadý mý Yusuf’u kuyuya?

Sevgisizlik ruhun kiri, pisliðidir.
Sevmedikçe eskir,
Sevilmedikçe kirlenir,
Dokunulmadýkça tozlanýr.

Ve sonra yozlaþýr.
Ve sonra ölür.

Öyle pis ölür ki,
Organlarý hasta bir çocuða þifa olmayacak kadar mundar olmuþtur.
Öyle pistir ki sevgisizlik,
Her nefesinde ölür,
Ölmeden çürürsün.

Sevmen gerek çocuk.
Sevilmen gerek.
Kediyi köpeði, çoluðu çocuðu...
Evinin önünden geçen yolcuyu...
Güzel yemek yapamayan hancýyý...
Baþýndaki aðrýyý,
Omzundaki yükü,
Yüreðindeki sancýyý.
Bonfile bulamadýðýn yerde bulguru.
Bulduðunda lüksü, parayý, sefayý,
Bulamadýðýnda cefayý sevmen gerek.

Sen... Yine... Hep olduðu gibi...
Anlaman zor olsa da hep olacaðý gibi,
Yalnýzlýðýn kara treninde,
Sevgisizliðin uçsuz bucaksýz diyarlarýndasýn.

Ýþte bu yüzden bu gece içmen gerek çocuk.
Daðýtmadan, talan etmeden,
Karýncayý incitmeden.
Ýstediðin günahý iþle bu gece,
Sevgisizliðinin acýsýný, ruhunu bilmediðin bedenlerden çýkar.
Girebildiðin kadar günaha gir.
Yazýlmayacak.
Zaten sevgiyi yaþamadýðýn sürece ruhun arýnmayacak.

En azýndan yalnýzlýðýnýn gözleri kör eden yangýnýna bir kara çal.

Ýç hadi.
Kýrýp dökmeden, daðýtmadan...
Diðer bütün sesleri duyamayacak,
Ruhunun iniltisini duyabilecek kadar...
Ýçkiden deðil, sevgiden sarhoþ olana dek,
Þiþenin dibinde tek bir damla býrakmadan,
Arpanýn suyunu sýkan çiftçinin alýn terini heba etmeden.




















Sosyal Medyada Paylaşın: