ŞÜPHE

Dünyaya geldiðimden beri içine çekiyor beni,
Zihnimin kývrýmlarýnda volta atan bu his.
Bazen ellerimi tutuyor sýmsýký,
Bazen karþýma geçip sýrýtýyor pis pis.

Öyle büyüyor ki çýðlýklarý içimde,
Hiç bir ses duyamýyorum baþka.
Ne mutluluða yer býrakýyor kalbimde,
Ne de kalbimi kuþatan bir aþka.

Ondan büyük ne hissetsem,
Öfkeyle çýkýveriyor kuytusundan.
Uyanýyor uykusundan.
Ve namluyu dayýyor hislerimin þakaðýna.

Savaþýyorum zaman zaman.
O öldürüyor, ben kurtarýyorum.
Her ruhun duyguya ihtiyacý var, biliyorum.
Ama hiç birini elinden kurtaramýyorum.

Sonra öyle bir donanmayla,
Öyle silahlarla,
Öylesine öfkeli ve þiddetli,
Öylesine kudretli geliyor ki;

Sanki ruhumu iþgal etmeye ant içmiþ süvari,
Her yanýma pusu kurmuþ bir terörist,
Ölmeye ve öldürmeye hazýr bir gerilla,
Sanki içimde büyüttüðüm bir düþman...

Sonra kaplýyor her hücremi.
Beynimi esir alýp, uçurumdan aþaðý atýyor hayallerimi.
Ve hükmediyor her zerreme.
Silip atýyor bütün gerçeklerimi.

Ýster tek tek uygula bütün nasihatleri,
Ýster bütün beylik sözleri yap kulaðýna küpe
Hakikat yok artýk.
Artýk tek gerçek var, o da þüphe.

Sonrasý kâbus,
Sonrasý esaret,
Kocaman bir yýkým,
Bitmeyen bir kefaret.

Þüphe

Her þeyden ve herkesten...
Geçmiþten ve gelecekten.
Ýyiyi kötüyü,
Doðruyu yanlýþý ayýrt edemeyecek kadar...

Þüphe

Attýðým adýmdan, aldýðým nefesten,
Tatlý bir gülüþten, kulaðýmdaki sesten.
Kafesindeki kuþtan,
Hatta kafesten...

Sanki herkes düþman,
Herkes bir tuzak kuruyor.
Duyduðum her söz yalan.
Aslýnda hepsi, ruhumu talan...

Sanki yarýn kap kara bir gün olacak.
Bir daha gülemeyeceðim.
Kem gözlerle bakacak herkes bana.
Hiç bir þeyi sevemeyeceðim.

Kütüphanemdeki kitaplarýn içindeki karakterler canlanýp,
Karþýma dikilip beni boðacak...
Ve yahut þafak sökünce,
Güneþ batýdan doðacak.

Þüphe

Sýrtýmda bir kambur.
Aklýmda kurt,
Elimde hançer,
Yüreðimde ateþ.

Iþýðýma gölge
Suyuma kir, aþýma zehir.
Allah aþkýna, boðuluyorum artýk.
Yok mu panzehir?













Sosyal Medyada Paylaşın: